Hotan (CHN), 24 juli 2010

  Vandaag nog een dagje Hotan. Een rustdag? Zo kan je het toch niet echt noemen. Een dag zoals deze bestaat doorgaans uit: de toerist uithangen (met de Lonely Planet en de camera in de hand de huidige plaats verkennen), kleding wassen, internetten, website bijwerken en onderhoud in en rondom de auto. Zo ging het dus ook vandaag.

  Today we spent another day in Hotan. Was it a relaxing day? You can’t really call it like that. In fact, we spend such days being tourist (which means exploring the town together with our Lonely Planet and our camera), washing clothes, and doing necessary maintenance for our car. And that’s how we spent our day today.

Na het Chinese ontbijt (waar we nog steeds niet echt van kunnen genieten) met Benny op zoek gegaan naar het oude Hotan. En er is dus nog een gedeelte,want we hebben het gevonden. Dat vinden wij meteen veel leuker; de oude handelhuizen (helaas erg vervallen) met alle handeltjes erin en ervoor. Onderweg heb ik mijn schoenen nog kunnen laten maken voor 10 cent en voor dat we het wisten stonden we weer op een bazaar. Een vrij grote en levendige bazaar, waar wij weer de enige toeristen en Westerlingen waren. Hotan maakte vroeger dus deel uit van de Zuidelijke Zijderoute, een moskee uit die tijd en nog wat Hindoestanen is misschien nog de enige erfenis die nu te zien is. Momenteel is Hotan dus vooral bekend om zijn jade. Dagelijks zijn mensen in of de witte of de zwarte jade rivier aan het zoeken naar deze mooie stenen, die jaarlijks vanuit de bergen van Tibet aangevuld worden.  Misschien hadden wij dat ook beter een dagje kunnen doen, maar daar hadden we de tijd niet voor want het was toch echt tijd geworden voor een bezoek aan een Zijdefabriek. Een taxi heeft ons naar een workshop ver buiten de stad gebracht, waar we (wederom als enige toerist) het algehele proces een goed konden aanschouwen en uiteraard een souvenir konden kopen. Over het wassen van onze kleding is natuurlijk niet veel spannends te vertellen. Behalve dan dat we regelmatig even een handwasje doen in het hotel. We kunnen het natuurlijk ook laten doen, maar dit gaat net zo gemakkelijk. De auto dan, wat konden we daar vandaag aan doen? De ruiten blinderen! Ik hoor jullie al denken ‘gaan jullie nú nog de ruiten blinderen, na zoveel woestijnetappes?’. Dat is enerzijds ook het voordeel van het hebben van een gids. Je geeft aan wat je wilt en gaat voor je rondvragen of bellen en dan krijg je het geregeld. Maar goed het blinderen van onze ruiten is hier in China niet alleen de investering waard voor onze laatste lange etappe door de Taklamakanwoestijn, maar vooral voor al die nieuwsgierige Chinesen! We hebben al wat nieuwsgierige volken gepasseerd, maar de Chinesen slaan werkelijk alles. Ze staan gewoon met hun neuzen tegen de ruiten of trekken dus gewoon je deur open en ze staren je natuurlijk allemaal na of gaan op de rem staan als ze één van ons achter het stuur zien zitten! Iets meer privacy kunnen we op zijn tijd ook wel weer waarderen. Maar goed voordat er geplakt kon worden, kreeg de auto eerst nog een gratis wasbeurt. Dat heeft al en al de meeste tijd in beslag genomen. Zelfs de binnenkant werd met een kwastje stofvrij gemaakt! Onbegonnen werk natuurlijk. De avond hebben we afgerond met ons diner om 22.00 uur. Ditmaal heerlijke dumplings en hebben we wederom over onze route en die van mijn broer gesproken. We zijn blij dat het verschepen inmiddels geregeld is, maar we krijgen het nog niet voor elkaar om samen met mijn broer te reizen! Onze wens om de nieuwe woestijnweg te nemen, hadden we losgelaten, maar toen we hoorden dat de oude woestijnroute ook nog eens opengebroken ligt, hebben we het onderwerp toch weer eens aangekaard. Uiteindelijk heeft onze gids Benny met ons ingestemd om de nieuwe route morgen te nemen, al vindt hij het wel erg spannend. We besparen hiermee twee dagen reizen, maar officieel staat dus de andere weg op onze kaart (die geen 600 maar 1000 km is naar onze volgende bestemming Kuqa!).