Kashgar (CHN), 19 juli 2010
Etappe 50, 300 km N 39˚28.433 O˚ 75.58.797, Hoogte 1303 m

Tik,tik, tik..o nee he, regen, dat kunnen we nu net niet goed gebruiken. Maar goed, we hebben geen keus, dus hebben we om 6 uur deze ochtend in de regen de tent ingeklapt, ontbeten en onze spullen gepakt. Nadat we nog onze laatste etensresten aan de honden hebben gegeven, zijn we om zeven uur vertrokken om vandaag zo vlot mogelijk over de bijzondere Torugart Pass te China binnen te komen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Na de langste en meest complexe grensovergang tot nu toe, konden we pas na 12 uur ’s nachts inchecken in ons hotel in Kashgar en gaan dineren!! Welcome to China!!

Samen met nog meer vrachtwagens vervolgden wij onze reis over de gravelweg naar de Kirgizische grensposten. Doordat het regende was het minder stoffig dan de dag hiervoor, maar hadden we helaas ook minder goed uitzicht op de hoge bergtoppen om ons heen. Wel zagen we langs de weg nog vele yurts en herders met hun kuddes. De eerste checkpoint van Kirgizie verliep vrij soepel. Daarna kwamen op een hoogvlakte boven de 3500 meter te rijden met aan de ene kant een groot meer en aan de andere kant besneeuwde bergtoppen: schitterend! Bij de volgende Kirgizische grenspost stond een lange rij met wel meer dan 100 vrachtwagens. Toen Max ging rondvragen hoe het hier werkt, passeerde een taxibus die mij aanwijzingen gaf om hem te volgen. Hierdoor kwamen we uiteindelijk vooraan het hek te staan! Daar kregen we echter het nieuws dat de grens vandaag pas een uur later zou opengaan, dus moesten we maar even wachten. Natuurlijk waren we opgelucht dat ze ons als toeristen als eerste lieten doorgaan en met weer een stempel in ons paspoort verlieten we, na nog twee paspoortcontrole’s Kirgizie en reden we door niemandsland... nou maar hopen dat onze Chineese gids Benny bij de grens staat en we China binnen komen! Bij de eerste Chinese grenspost stond echter nog geen gids. De taxichauffeur en nog een busje met Franse toeristen moesten ook wachten op hun toeristen of vervoer en we hoorden dat dat nog wel een paar uur kon duren... en dat was ook zo. Tussen 11.00 en 15.00 uur hebben we dan ook alle 100 vrachtwagens die we eerder die ochtend voorbij waren gereden één voor één voorbij zien komen. Het wachten op 3700 meter is ook niet zo aangenaam, dus hebben we grotendeels in de auto gewacht. Wat waren wij opgelucht toen we eindelijk Benny zagen en we deze eerste Chinese grenspost soepel konden passeren, maar dat was pas het begin. Benny was vorig jaar de gids van Alexandra en Wouter en zij waren zeer tevreden over hem en ook met ons is het eerste contact goed gelukkig. De volgende post was een militairepost, waar voor ons een bus met Kirgiezen al hun bagage één voor één door een mobiele scan moest halen. Dat kostte niet alleen zéér veel tijd, maar wij vreesden voor hetzelfde lot en ja hoor ook wij moesten bijna de hele auto leeghalen en onze spullen door de scan halen. De soldaten wilden liever gewoon met ons een praatje maken, maar de grote baas niet. Zo wilden ze alles zien en weten van ons: tot onze documenten op de laptop aan toe. En we waren er nog niet er volgende nog eens 120 km over een gravelweg tot een volgende grenspost. De omgeving was schitterend en daar konden we gelukkig nog wel van genieten. De chauffeur van Benny die voor ons reed had echter een zachte band waardoor we een paar keer onderweg onze compressor moesten inzetten om verder te kunnen rijden, dat kostte ook nog eens extra tijd. Benny ging ondertussen zenuwachtig met de derde en vierde grenspost bellen dat wij er nog aankwamen, omdat we perse vandaag China moeten binnenrijden volgens ons visum. Ze zouden wachten... ook de Fransen waren nog onderweg. Het derde checkpoint ging weer heel gemakkelijk. Het gesprek ging alleen over voetbal, maar de vierde en laatste duurde ontzettend lang. Eerst moest de auto gedesinfecteerd worden en werden onze paspoorten en autopapieren weer overgeschreven en toen moesten we wachten totdat alle mensen terug op hun post kwamen, die inmiddels al naar huis waren gegaan. Het leek hier wel een aankomsthal op een vliegveld en zo moesten we ook in de rij voor de douane voor onze stempel en moest wéér onze bagage door de scan! En werden mijn foto’s op mijn camera bekeken! Het tijdsverschil met China is nog eens twee uur, waadoor het hier wel langer licht is, maar het ondertussen dus ook al 22.00 uur was geweest en wij nog een stuk naar Kashgar moesten rijden. Ondanks onze vermoeidheid en enige frustraties, was er ook een gevoel van overwinning. We hebben China gehaald! Dit voelt toch wel echt als héél ver van huis ...
De laatste etappe was zeer zwaar voor Max, die in het donker door allerlei plaatsen mocht rijden om uiteindelijk om 12.00 uur in ons hotel in Kashgar te kunnen inchecken. Sommige voertuigen of karren hadden helemaal geen licht, terwijl andere juist alleen maar groot licht voerden. En straatverlichting, nee dat was er natuurlijk niet. Het zal wel weer even schakelen worden, vanuit de natuur naar de stad. Wel leuk om het Aziatische avondleven alweer te zien. Ondanks alle formaliteiten hebben we zin in onze laatste etappes door China!