Kochkor Kol Ukok (KG)

Saturday, 17 July 2010 05:08 Max en Eef
Print
Kochkor <> Kol Ukok (KG), 14 en 15 juli 2010
N 42˚03.955 O 75˚56.126, Hoogte 3155 m

Eindelijk het echte Kirgizie kunnen ervaren en dat nog wel te paard! Onder begeleiding van een locale gids zijn we te paard naar 3155 meter gestegen, waar we bij het gastvrije herdersgezin in een yurt hebben overnacht aan een prachtig bergmeer met besneeuwde bergtoppen en schapen, paarden, koeien en honden om ons heen!
Waar zullen we eens beginnen om dit bijzondere avontuur te beschrijven. Een hele familie van de Sheperd/herder wordt door de organisatie Sheperds Life ingezet, dat was in ieder geval in ons geval zo. We konden gelukkig onze Laro veilig bij Mairam op de binnenplaats laten staan. Het begon met oma die in het dorp alle boodschappen had gehaald en deze in de Lada (4x4!) had ingeladen, waarmee opa ons die ochtend ons naar zijn zoon, de gids, via vage wegen en rivieren naar twee dorpen verderop vervoer. De gids en zijn vrouw nodigden ons eerst uit voor de thee en vroegen of wij foto’s wilden maken van hun pasgeboren baby. Om 10.00 uur was het toch echt tijd om onze paarden te bestijgen. Voor deze tocht stonden er vier paarden klaar: één voor de gids, twee voor ons en nog één voor het vervoeren van de boodschappen en ook de hond ging mee. Voor Max was het de allereerste keer, maar hij reed net zo vlot mee alsof hij het toch al veel vaker gedaan had. De weg naar boven was vrij stijl, over veel losse keien en door veel water: niet een hele makkelijke route. Het ging echter vrij vlot en we genoten van het uitzicht en ook van het paardrijden. Onderweg zagen we veel grote marmotten en de hond is er één keer in geslaagd er één te pakken te krijgen. Voordat we het meer bereikten werden we nog verrast door een fikse regen- en onweersbui. Maar ook in Kirgizie komt na regen zonneschijn, zodat we genoten van de schitterende route langs het water. We moesten nog twee andere yurts passeren voordat we bij de ‘onze’ zouden arriveren. Dat werd nog even spannend toen één van hun honden naar de benen van mijn paard begon te happen en die vervolgens begon te trappen en weggalopeerde. Gelukkig kon ik er op blijven zitten en kreeg ik hem even verderop vlak voor de rivier tot stilstand om rustig de rivier vol met stenen door te kunnen stappen. Zo arriveerden we zeer tevreden en zonder enige problemen, in de namiddag bij onze yurt/jailoo. Ons gastgezin zorgde voor een warm onthaal en wij hebben heerlijk genoten van de omgeving en vooral ook van het gezin, hun dieren (370 schapen!) en hun levenswijze. De zoon van het gezin is aleen sheperd in spé: te paard dreef hij voor de nacht alle schapen voor de yurt, zodat de honden ze konden beschermen tegen de wolven. Samen met de kinderen en de gids lagen we deze koude nacht op een paar vilten matjes op de grond. Voor ons was dit maar één nacht, voor hen is dit de gewoonte vanaf mei tot oktober. Wat een ander leven, dat zet je wel weer even aan het denken...
De volgende ochtend kregen we een heerlijk ontbijt en werden de paarden weer opgezadeld. Jerrycans met paardenmelk werden gevuld voor opa,zodat wij die mee naar beneden konden nemen. Wij vinden het niet te drinken,maar het schijnt heel gezond te zijn. En het schijnt dat paarden alleen de zomermaanden melk geven, dus de Kirgiezen bewaren ook flessen met paardenmelk in hun kelder en die worden dan met nieuwjaar als champagne geopend.
De rit terug verliep ook redelijk soepel. Al hadden we natuurlijk wel last van de nodige spierpijntjes en was het kiezelpad stijl naar beneden wel erg pittig voor de paarden... en dus ook voor ons. Nadat we bij de gids thuis nog even met de familie hebben thee gedronken hebben opa en oma en nog wat kleinkinderen ons weer veilig thuisgebracht in hun Lada 4x4. Wat een super avontuur!
Ons gastgezin had inmiddels de Kirgizische Banja (Sauna met warm en koud water) voor ons klaargemaakt om rustig bij te kunnen komen.