Karakol (KG), 7 juli 2010

We werden alweer vroeg wakker op de (uitklap)bank van ons gastgezin. Tijd voor een douche, maar die zag er zeer niet uitnodigend uit. Zo maken we heel wat verschillende comfort levels mee deze reis. Eenmaal opgefist, met weer nieuw geld op zak en een gevulde maag arriveerden we bij het kantoor van Leadership van waaruit wij samen met de lokale vrijwilligers meegingen naar het zomerkamp aan het strand!

 

We verblijven in een appartement met kale muren en zeer oude douche, toilet en keuken. Primitief vinden wij niet erg. Ik kan ook wel zeggen dat wij zeer flexibel zijn, maar allebei voelen we ons hier nog niet echt thuis, en dat terwijl we hier juist zes nachten gaan slapen. Nou ja, niks moet, het is onze reis, dus we kijken het nog wel even aan. Eerst maar kijken of we vandaag contact kunnen leggen met ‘ons’ Aksu weeshuis.  Svetlana krijgt maar geen contact met ze, dus gaan we vandaag mee naar het zomerkamp een ander weeshuis ‘Karakol’. Het Aksu zomerkamp ligt daarnaast, dus zouden we toch eindelijk een concreet plan voor de komende dagen moeten kunnen maken ;-)
Plannen maken gaat hier zo anders dan wij in Nederland gewend zijn, maar inmiddels ben ik na mijn Commundoreizen wel wat gewend natuurlijk.  Op kantoor van Leadership hebben natuurlijk als eerste met de Nederlandse jongens even over ‘onze overwinning’ gesproken en daarna hebben we kennis gemaakt met een aantal jonge studenten uit Karakol. Zij nemen vrijwillig deel aan het programma van Leadership (Youth for Children) en bedenken ’s ochtends het middagprogramma voor de weeskinderen waar ze naar toe gaan. Een goed initiatief om vooral lokale jeugd bij deze kinderen te betrekken (o.a. als rolmodel en zij spreken de taal). Uiteindelijk bleek dat ze vooral samen plezier maken. Van het bedachte programma kwam helaas door verschillende omstandigheden niets terecht. Ook hier wordt weer een beroep gedaan op ieders flexibiliteit.
Het is vandaag een Russisch Orthodoxe feestdag die iets met éne Ivan en water te maken heeft en geeft iedereen vandaag het recht om met water naar elkaar te gooien; dat vonden de kinderen natuurlijk wel leuk. Wonderlijk om hier de vele verschillende etnische groepen (in Kirgizie, maar ook in Karakol, in het weeshuis) samen te zien; alsof er geen verschillen zijn. Ze praten Russisch en Kirgizisch door elkaar heen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, maar vooral de oorspronkelijk Russische kinderen zien er zo anders uit. Ondanks dat absoluut geen spanningen zien of voelen merk zo nu en dan enige voorzichtigheid.
Gelukkig waren de Aksu kinderen ook aanwezig in hun kamp en hebben we alvast kort kennis kunnen maken met hun en hun leidster. Matthijs had voor iedereen persoonlijke foto’s: je had de glimlachen op hun gezichten moeten zien (fantastisch idee Matthijs en ze kijken enorm uit naar jouw komst in Augustus!). Ondanks dat Max zich vandaag niet helemaal lekker voelde, wist een kleine jongen hem te verleiden om te volleyballen. Ik heb nog even meegedaan met een of ander spel wat later gewoon een soort yoga bleek te zijn en toen was het alweer tijd om met de lokale bus naar huis te rijden. Deze 20 minuten durende rit kost 5 cent per persoon (daar kunnen we onze Land Rover nog niet eens voor starten), daarbij krijg je een ervaring die weinig mensen in Nederland kunnen evenaren. Ik zou namelijk echt niet weten waar ze nog zulke oude bussen volgestouwd met mensen hebben rondrijden.  Na hobbelend en stotend veilig te zijn aangekomen bij het centrale busstation van Karakol zijn we nog even met Svetlana de bazaar ingedoken voor de dagelijkse boodschappen.  Teruglopend naar huis vertelde Svetlana ons over het feit dat het zo lastig is om hier dingen van de grond te krijgen. Naar onze mening is het een land met vele mogelijkheden, alleen hoe kom je uit deze lastige vicieuze cirkel.