Karakol (KG), etappe 45

Thursday, 08 July 2010 08:41 Max en Eef
Print

Karakol (KG), 6 juli 2010
Etappe 45, 220 km N 42˚28.676 O 78˚23.595, Hoogte 1750 m

Na ons ontbijt en een wandeling door het dorp en over het strand zijn we weer vertrokken. We zouden op deze plek wel langer willen blijven, maar we willen ook graag naar Karakol en het weeshuis. Dus vervolgenden wij onze reis en hebben wij DE wedstrijd met ons nieuwe gastgezin gekeken!

De volgende plaats die wij passeerden was Cholpon-Ata; een toeristische Russische trekpleister waar redelijk veel vertier te vinden is. Het leek er echter niet druk, veel Russen zullen deze zomer voor een andere bestemming gekozen hebben. Verder kwamen we alleen door schitterende kleine dorpen, met witte huisjes met blauwof groen geschilderde houten kozijnen en ezelkarren met hele gezinnen erop,paarden met jonge cowboys erop en zagen we nog vaker Kirgizische mannen met hun traditionele vilten hoed. Rond lunchtijd arriveerden we in Karakol, nadat we het lokale gerecht (Breizel, gehakt  gemengd met groente opgerold in een omelet) gegeten hadden, gingen we naar het kantoor van Leadership Volunteer Organization.  Zij zijn onze contactpersoon voor ons verblijf hier en het contact met het weeshuis. Svetlana (een Russische Kirgizische die in Karakol geboren is) en Katie (een Amerikaanse Paececorps volunteer die hier twee jaar verblijft) wachtten ons al op en boden twee opties aan voor een homestay voor de komende dagen. Een uur later zaten we bij onze tijdelijke familie en tijdelijke boer Kevin (ook een Amerikaanse Peace Corps voltunteer) aan tafel. Het ging er echter nog even ongemakkelijk aan toe doordat de man des huizes een ander bedrag wilde voor ons verblijf dan zijn vrouw, maar we zijn er uit gekomen. Het ging ons niet om het geld, maar meer om zijn houding en we wilden natuurlijk wel nog het voetbal kunnen kijken met hem deze avond. Omdat alle kafé’s hier om 24.00 uur (moeten) sluiten en dé wedstrijd hier pas om 24.30 uur zou worden uitgezonden hadden we geen andere keus. In de tussentijd zijn we met Svetlana en Kevin Karakol ingegaan, hebben samen gegeten en daarna thuis nog lang met Kevin gepraat en gediscussieerd over Kirgizie. Bijvoorbeeld over de ‘ontvoeringen’ die hier nog steeds volgens traditioneel gebruik zouden plaatsvinden (mannen ontvoeren hier af en toe nog steeds hun bruid!) en over de extreem lage salarissen van onze gastouders die aan de universiteit werken en over Peace Corps; het Amerikaanse programma die alleen al naar Kirgizie 130 vrijwilligers per jaar zendt voor een periode van twee jaar om Engelse les te geven aan de Kirgiezen. Voor Max heeft de naam Peace Corps een beetje een nare bijsmaak ondanks dat we de vrijwillgers zelf bewonderen zijn we er nog niet uit wat we van dit moderne zendelingenwerk moeten vinden.
Voordat we het wisten zaten we op een houten stoeltje midden in de nacht op de slaapkamer van onze gastouders voetbal te kijken en onze gastvader was inmiddels bijgedraaid en Kevin kon mooi voor ons vertalen, want hij spreekt inmiddels al aardig goed Kirgizisch.