Almaty (KZ), 2 juli 2010
Etappe 42, 570 km N 43˚15.515 O 76˚56.834, Hoogte 791 m

Vandaag nog eens extra vroeg wakker en opgestaan. Dat had er vast mee te maken dat wij ons verheugden om vandaag Kirgizie binnen te rijden, de mooie route die voor ons lag en ’s avonds het Nederlands eftal zien voetballen in Karakol met onze contacten daar, maar de dag verliep niet zoals gepland...

 

Om 8 uur verlieten wij ons mooie kampeerplek en reden we de canyon uit en genoten we wederom van de vergezichten en de vele kuddes koeien, schapen en paarden. We zagen steeds meer Yurts en de gezichten van de mensen veranderden al. We hadden een goed gevoel bij ons plan om hier de grens over te steken; omdat we dan zo in Karakol zouden zijn, waar wij onze contacten hebben en waar het weeshuis is en dat we dan daar eerst konden acclimatiseren en genieten en dan kunnen overleggen hoe we onze reis door Kirgizie verder kunnen doorzetten. Maar nog voor de grens werd de weg geblokkeerd door Kazachstaanse soldaten, die ons nog net in het Russchisch konden uitleggen dat de grens dicht is. Maar waarom? Op de vraag antwoorden ze met allerlei schietbewegingen!? We werden naar de grensopvergang bij Bishkek gestuurd, daar kunnen we het land nog wel in. We baalden enorm, enerzijds omdat we ons plan, waar we ons zo op verheugden moesten aanpassen en anderzijds dat we dezelfde 500 km weer terug moesten rijden en naar Bishkek moesten, en die stad wilden we juist voor de veiligheid mijden. Maar goed, we hadden geen andere keus dan terug te rijden! Onderweg vroegen we ons natuurlijk wel af waarom de grens dicht was, Alexandra was er toch ook (andersom alleen) door deze grens gekomen en de ambassade had toch ook gezegd dat we deze grens konden nemen. Zou er toch weer wat gebeurd zijn? We besloten om niet zonder recente informatie naar Bishkek te gaan rijden, maar het laatste nieuws eerst te achterhalen... inderdaad in Coffeedelia in Almaty (again). Geen nieuws over Kirgizie te vinden, maar ondertussen werd het al later en we wilden Nederland wel graag zien voetballen. Dus besloten we toch nog maar een nacht in het dure Almaty te blijven. Helaas was ons couchsurfadres niet beschikbaar. We besloten daarom de tip van onze vrienden uit Beijing op te volgen en naar het guesthous/homestay van Soyoung te gaan. Ze had helaas haar kamer al verhuurd aan een Deens stel, maar na vriendelijk doorvragen (!?) besloot ze haar eigen kamer aan ons te verhuren en zou zij op de bank slapen. Wat doen we de mensen toch aan, nou ja ze kreeg er voor betaald en nog leuk we gingen samen naar een cafe om voetbal te kijken. Eén van haar vriendinnen is een zéér grote fan van Nederland en zat al in het café met een Nederlandse vlag en gaat zelf in september een cursus Nederlands volgen! Kortom we hadden versterking bij het toejuichen van ons team en ondanks dat we deze dag zwaar teleurgesteld waren, maakte ‘onze’ overwinning toch veel goed.