Almaty, 28 juni 2010
You can live the dream... or just keep dreaming it. 

Vladimir en Tanya waren net terug van hun drieweekse autoreis naar Mongolie en hun ouders in Rusland en hadden enige opstart problemen om weer op tijd op hun werk te verschijnen. Tanya werkt bij een Internationale Duitse organisatie die subsidies verleent voor lokale ontwikkelingsprojecten en Vladimir werkt als districts manager voor GM. Beiden goed geschoold en een goede baan en recent verhuisd naar een drie-kamerappartement. Almaty is een dure stad.

Je ziet er niet alleen heel veel dure 4x4 rijden (Landcruiser, BMW, Land Rover, enz), maar ook zijn de terrasjes, de hotels en de huizen erg duur. Wat ons ook opviel is dat veel auto’s het stuur aan de rechterkant hebben; deze auto’s zijn uit Japan geimporteerd. Tanya en Vladimir hebben ons veel over hun stad kunnen vertellen en over hun achtergrond. Ze moest / kon iedereen na de onafhankelijk zelf zijn nationaliteit bepalen: Russisch of Kazachs. Maar naast deze nationaliteiten is het een stad met veel expats (die herken je aan de gele nummerborden).  Zo werden wij in onze Land Rover op weg naar de Kirgizische ambassade in het Nederlands aangesproken bij een stoplicht. Ja, het is dé dag voor het bepalen van het vervolg van onze reis. Het referendum heeft in Kirgizie plaatsgevonden en 90% heeft vóór gestemd (al wordt er wel aan de uitslag getwijfeld) en er zijn vooralsnog  geen onregeldheden. Wij besluiten net als andere toeristen bij de ambassade om ons Kirgizisch visum aan te vragen en via hun land onze oorspronkelijke reis te kunnen hervatten en dus toch naar ‘ons’ weeshuis te kunnen gaan. Ook vandaag wéér een hele belevenis bij de ambassade, maar het was er in ieder geval veel rustiger en mensen wachten netjes op hun beurt. Hoewel de meeste keurig vroegen wie het laatst in de rij is, is corruptie in deze contreien geen uitzondering. Na drie uur stonden wij met een nieuw visum in ons paspoort weer buiten. Wel hadden we geld moeten lenen en gelukkig was er een Schot zo vriendelijk om ons een 40 Euro voor te schieten en even later zaten we met hem en zijn reisgenoot uit Zweden te lunchen en te kletsen op het terras van een zeer trendy café downtown Almaty. Tot nu toe hebben wij weinig of geen hinder ondervonden van corrupte agenten of ambtenaren. Zo hadden de Schotse en Zweedse mannen een iets andere ervaring bij de ambassade. Hoewel zij een behoorlijke tijd na ons aansloten kregen ze toch het gevoel dat  er af en toe mensen die later binnen kwamen opeens voor mochten. Natuurlijk waren wij dit ook wel tegengekomen maar meestal waren dat moeders met baby die voorgelaten werden. In deze landen is het overigens gebruikelijk om vrouwen die in de rij staan voor te laten gaan. Een beleefdheidsvorm die wij (helaas ;-)) niet kennen in het Westen. Maar hier ging om een klasiek geval van corruptie zo vertelde onze Schotse vriend. Na wat geld toegestopt te hebben aan één van de bewakers ging het allemaal opeens een stuk sneller. Vriendelijk doch dwingend kwam meneer Kalasnikov naar de wachtende rij en liet onze vrienden voor.
’s Avonds nog even snel boodschappen gedaan voor ons gastgezin (een gebruikelijke ruil voor onze gratis overnachtingen) en na gezamenlijk te hebben geborreld zijn we naar onze vriend in het Holiday Inn gegaan om Nederland – Slowakije te kijken en onze overwinning met een paar Heineken te vieren. In Almaty zijn twee lokale brouwerijen van Heineken en ook Shell, Unilever, DSM en PWC enz zijn hier vertegenwoordigd. Ik zie wel mogelijkheden voor een nieuwe vestiging voor GITP! Almaty is toch wel een prettige stad (voor een paar jaar en voor onze reis iets te Westers) en hiermee stel ik, stellen wij, onze mening over Almaty bij. Alles is er te krijgen, het klimaat is aangenaam, de stad is niet te druk en vrij groen en het aantrekkelijkste is de ligging: dichtbij de bergen en een groot meer.