Samarkand (UZ), 15 juni 2010
Etappe 33, 370 km 39˚40.649 O 66˚57.975, Hoogte 666 m

Vroeg uit de veren om vandaag niet te lang in de hitte te rijden. De ochtend verliep soepel: snel ontbeten, de auto uit de stalling gehaald, water en diesel bijgevuld, de ramen schoongemaakt en in één keer de weg gevonden richting Samarkand. We keken uit naar de snelweg die we op de kaart zagen. Een snelweg hier is als een ‘witte’ weg maar dan extra breed, zodat ook de ezels met wagen en fietsers er op kunnen en er zijn dus ook nog steeds vele gaten in de weg te vinden, maar de weg was al een stuk beter dan wat we tot nu toe gewend waren in Oezbekistan. Ook moesten we regelmatig afremmen voor de politiecontroles en zo waar werden we één keer gevraagd te stoppen. Dat was eigenlijk wel leuk, want een Canadees stel op de motor moest ook stoppen en kon ik met hen bijpraten.
Ondertussen nam Max alle formaliteiten van ons door en ging mee met meneer agent. Overigens de enige die géén uniform aan had. Alle gegevens werden genonteerd op een votje (waar kom je vandaan?, waar ga je naar toe en wat vind je van ons land?, waar woon je?, wat is je beroep? ). Na het overhandigen van ons visitekaartje is men vaak meteen onder de indruk en gaat het kaartje van hand tot hand. Lachend en handen schuddend wordt er dan afscheid genomen. Max verdenkt ze ervan dat ze zo’n toerist alleen maar interessant vinden en gewoon ff met je willen kletsen... in half Engels – Russisch en wat handen en voetenwerk.
De Canadezen moeten ook hun route aanpassen door de situatie in Kirgizie, maar hebben meer tijd waardoor ze wel naar Tajikistan en de Pamir gaan (dat kunnen we toch niet overslaan!) en dan alsnog omhoog naar Kazachstan. Nou ja ,ons hoofd weer op hol; we hebben weer een alternatief om op haalbaarheid voor ons uit te zoeken. De woestijn is inmiddel veranderd in een groen landschap met veel fruit, meloenen, abrikozen,  pruimen en appels. Wij lusten ook wel wat abrokizen en besloten om langs de weg voor 1 euro een paar abrikozen te kopen voor de laatste kilometers naar Samerkant.   Voor dit geld werd de hele emmer omgekiept in een zak, dus ons fruitquotum hebben we voor de komende dagen ook weer op peil.
Eenmaal in Samarkand hebben we net zo lang gezocht totdat we de B&B versie van de Malika keten hadden gevonden, maar toen bleek dat voor ons het hotel Malika midden in het centrum was geboekt. Wederom een mooi hotel met airco, BBC en internet en zelfs een balkon met uitzicht. En het is hier maar 34 graden, lekker aangenaam noemen we dat inmiddels.