Tashkent (UZ), 22 juni 2010

Etappe 35, 15 km N 41°19.662 O 69°13.803, Hoogte 443 m
Zouden we dan eindelijk Tashkent kunnen verlaten vandaag? Daar gaan we in ieder geval vanuit, dus hebben we onze spullen gepakt, bij de wasstraat onze Laro (laten) wassen en van de laatste stapel Oekzbeeks geld de middag opnieuw doorgebracht bij La Riva. Daar hebben we nog wat gedronken,gegeten, geskyped en een couchsurfadres in Almaty gemaild. Om 17.00 uur ligt ons Kazachstaans visum voor ons klaar en hopelijk komen we dan nog op tijd en bij de juiste grensovergang aan. Maar dat was weer eens Hollandse efficientie ...

Om 16.00 uur parkeerden wij onze volgepakte Laro voor de Kazachstaanse ambassade, waar op de stoep en in de zon het wachten wederom begon. Er was alweer een grote groep mensen aanwezig en wij vroegen ons al af hoe de ambassade binnen een uur alle visa zou gaan uitdelen. Er bleek weer een lijst te zijn... en wij mochten onze namen achter nummer 47 schrijven. Zou het hele circus van gisteren zich vandaag wййr gaan herhalen? Nee, toch! Ondertussen kwamen ook onze Deense en Zwitserse ambassadevrienden aangewandeld. Even na vijven probeerde een vrouw de lijst te beheren en de mensen ййn voor ййn naar binnen te laten gaan, maar toen nummer 10 driekwartier later aan de beurt was, waren er zeker 20 mensen binnengeweest. Dus van eerlijk de lijst afwerken was wederom geen sprake en inmiddels was het bijna sluitingstijd. Tijd om weer een tactiek te bespreken. We moesten alleen maar binnen zien te komen, want onze visa zouden immers al klaarliggen zoals gisteren beloofd was. Ik stond achter een Koreaan die volgens de lijst aan de beurt was en naar binnen mocht. Ook hij had inmiddels zijn portie ambassade frustratie gehad. Toen ik aan de agent vroeg of ik ook naar binnen mocht zei hij nйй. Maar toen het hek iets te lang open bleef liep ik toch brutaal naar binnen en was er niemand die mij tegenhield, dus volgde de Deen ook. Toch bizar; net of ze niks tegen je willen of kunnen doen of omdat ik een vrouw ben. Ik weet het niet, maar ik was blij dat ik net op tijd binnen was. Opeens ging de Koreaan voor mij volledig door het lint! Wat is hier aan de hand? Blijkbaar hadden ze zijn aanvraag niet in behandeling genomen en werd vriendelijk verzocht om de volgende dag terug te komen. Hij weigerde te vertrekken en begon zich te bemoeien met onze aanvraag. Hij zou het niet kunnen verkroppen als onze aanvraag wel in behandeling was genomen. Dan wordt dus toch opeens ‘je eigen hachje’ het belangrijkst (zo gaat dat dus). Ondertussen maakte ik mij zorgen of we nog voor sluitingstijd bij de grens zouden aankomen.
Inmiddels wisten we dat de grensovergang via de snelweg (10km) buiten Tashkent niet door buitenlanders gebruikt mocht worden en wij daarom 80 km terug naar een zuidelijkere overgang zouden moeten rijden. Ook weer te bizar voor woorden. Maar nog erger was dat de dame aan het loket met de mededeling kwam dat onze visa er ook nog niet waren en of we het morgen weer wilden proberen. Wat!? Niet klaar!? Ze hadden toch gezegd vandaag om 17 uur? Maar zo werkt het hier niet. Pff, dit kan echt niet!! Ons Oezbeeks visum loopt af. Meerdere mensen werden met mij teleurgesteld en verlieten de ambassade. Maar ik niet, ik benadrukte het feit dat ons Oezbeeks visum de volgende dag zou velopen. Haar antwoord was dat het 18.00 uur was geweest en het systeem niet meer werkte en dat ik mij de volgende ochtend weer kon melden. Toen ze er niet direct uitkwam met mij liet ik haar andere mensen helpen en ging ik zitten wachten. Uiteindelijk na herhaaldelijk aandringen besloot ze voor ons een uitzondering te maken en belde naar Kazachstan en alles werd alsnog in werking gezet. Pfff... wat een geluk! Maar goed de Deen werd ondertussen ook weggestuurd, dus probeerde ik nog een verhaal van dat zij met ons meereizen in de auto en dus met ons mee moeten, maar daar gingen ze niet op in. Dus even later hadden Max en ik als enige van ‘onze groep’ onze visa. Wij blij, maar voelden ook mee met de frustraties van de anderen, die soms al dagen of weken proberen visa te bemachtigen. Zoals de Zwitsers die morgen hun Chinees visum willen halen en nu nog langer in Tashkent moeten blijven. Wat een drama (voor een reiziger) en wat een inefficient systeem. Max en ik zouden hier heel wat nuttige organisatieadvies uren kunnen declareren! Ons kleine drama was dat we het land vandaag niet meer konden verlaten omdat het inmiddels al zeven uur was geweest. We maakten van een nood een deugd en gingen gezellig met onze internationale ambassadevrienden eten en mee naar hun hotel voor onze laatste overnachting in Oezbekistan!