Tashkent (UZ), 19 en 20 juni 2010

Er wonen 2 miljoen mensen in Tashkent en zoals reeds gezegd maakt het geen drukke of hectische maar rustige, georganiseerde en nette indruk. Het is een plek waar Oost en West elkaar treft, of anders gezegd: waar de tradioneel geklede Oezbeken met chapon (lange jas) en tipi tekes (hoedje) of hoofddoek samenleven met de schaars geklede Russen en de Lada’s naast grote SUV’s geparkeerd staan. Waar men Oezbeeks en Russisch door elkaar spreekt en helaas geen Engels woord met ons.

We willen natuurlijk niet op onze hotelkamer blijven balen van de situatie en juist dan zouden we nog eerder depri worden en besloten dan ook dit weekend de stad te gaan verkennen en wel per metro! We werden onder de grond verrast door Russisch uitziende stations met veel marmer en pracht en praal. Echter toen we dit wilde vastleggen, kwamen er politiemannen op ons af en moesten we niet alleen onze paspoorten laten zien, maar ook de gemaakte foto’s onder hun toezicht verwijderen. Alle stations worden zeer goed bewaakt, maar het systeem werkt goed en kost nog geen euro voor ons tweeen. Eenmaal weer boven de grond stonden we midden in een aangelegd park met wederom een standbeeld van Amir Timor en daarom heen grote witte imposante marmeren gebouwen en brede lanen met veel bomen en bloemen. Er was meer leven dan in Asgabat, maar toch was er nog weinig sfeer vonden wij. Ook van het senaat met zijn enorme fonteinenpark even verderop werden wij niet warm. De hotels met zwembad in deze wijk hadden echter een enorme aantrekkingskracht, maar met prijzen ruim boven de honderd euro zou dat geen realiteit gaan worden. Voor onze lunch besloten we ons aan te passen aan de locals bij wie fast food momenteel zeer populair is. Op de kaart zagen we dat we vlak bij de Kirgizische ambassade waren, dus besloten er even naar toe te lopen. De politiemannen voor het gebouw konden ons alleen wijzen op het bordje waar in meerdere talen geschreven stond dat de ambassade tijdelijk gesloten is. De hoop die ik nog had om nog voor woensdag een Kirgizisch visum te bemachtigen verdween hierdoor helemaal. Maar goed, hier hadden we natuurlijk al rekening mee gehouden en liepen via deze oude handelswijk terug richting een metrostation. Om half vijf, lokale tijd, zaten we in een lokaal cafe/restaurant met tv om onze voetbalwedstrijd te zien. Het was niet druk,maar de locals bleken ook voor Nederland te zijn. In ons hotel hebben we kennis gemaakt met andere overlanders: een gezin uit Zwitserland! De kinderen hadden onze auto al nagetekend. Zelf hebben ze een 4x4 Mazda met camperopbouw ook leuk en vooral praktisch. Ook zij hebben hun originele reisschema moeten aanpassen en moeten zich nu nog  twee weken vermaken voordat ze Kazachstan in kunnen rijden! Zondag zijn we naar de Chorsu bazaar geweest, waar de boeren hun producten komen verkopen. Het was weer fantastisch om daar rond te lopen. De mensen lachten ons weer vriendelijk toe met hun gouden tanden en wij hebben op het laatst toch nog wat souvenirs kunnen kopen. Onsze wandeling langs de vrijdagsmoskee, madrassa en mausoleum viel tegen; we zijn al teveel verwend! Dus zijn we maar gaan internetten, lunchen en met de metro weer teruggereisd naar ons hotel. Naast de Lada’s en moderne SUV’s (vooral ook Chevrolet!) zie je hier vooral veel Deawoo Matiz en Nexia. Stalin heeft vroeger veelbevolkingsgroepen verplaatst binnen het Russische Rijk. Zo heeft hij veel Koreanen gedwongen overgeplaatst naar Oezbekistan en staat er inmiddels een grote Deawoo fabriek in de Fergana Vallei. Dit is de ‘beruchte’ en onrustige vallei  die nu tussen ons en Osh (Kirgizie) inligt, waar de mensen momenteel vanuit Kirgizie naar toevluchten en waar de grenzen van Oezbekistan, Kirgizie en Tajikistan, totaal niet logisch, door Stalin bepaald zijn. De Kirgiezen, Kazachen en Turkmenen zijn van origine nomaden en de Tajieken en de Oezbeken kolonisten, dat verklaart waarom er juist in de Oezbeekse steden nog veel Tajieks gesproken wordt.