Saveh, IR, 23 mei 2010
Etappe 21, 473 km N 35˚00.399 O 50˚20.069, Hoogte 1046 m

Vroeg opgestaan, nog eerder dan we dachten omdat we nog niet altijd synchroom met de lokale tijd leven en na een wandeling door het oude bergdorp Masuleh hebben we onze tijd richting het zuiden in gezet. Op weg naar de volgende Zijderoute steden Qazvin en Saveh en ook vandaag weer leuke en verrassende landschappen, moskeeën en contacten met de locals.

We got up early in the morning, even earlier than we thought because we do not always live in harmony with the local time, and after a nice stroll through the ancient town of Masuleh we head down south. We visited the next Silk Road cities of Qazvin and Saveh and again today we passes interesting landscapes, mosques and we met nice local people. 

Er was nog niemand voor het ontbijt, dus eerst maar langs de oude handelshuizen met kozijnen bestaande uit prachtig houtwerk gewandeld. Het was mooi weer, dus nu konden we eindelijk zien waar we overnacht hadden. Eenmaal terug bij het hotel werd ons ontbijt geserveerd en kwam de lokale ober steeds met zijn woordenboek Farsi-Engels om onze bestelling op te nemen, erg leuk. Vandaag een lange reisdag richting het zuiden en dat betekende dat we de groene bergen en heuvels achter ons gingen laten. Nadat we nog even hebben genoten van het mooie uitzicht vanuit de auto over de rijst- en theeplantages, kwamen we op een nieuwe snelweg, die tussen de rotsen uitgehakt was. De begroeing werd minder en de temperatuur ging omhoog en dat terwijl wij ons nog steeds regelmatig op 1500 meter bevonden. Onze lunchstop was in Qazvin, een oude hoofdstad en Zijderoute stad die een aantal keren met de grond gelijk is gemaakt, maar in het centrum stond nog een oude mooie moskee, met zeer grote binnenplaats. Onze auto konden we veilig parkeren, zodat wj nog rustig wat fruit konden kopen op de bazaar. Nou ja rustig, Max werd door de jonge verkoopmannen gekust, omhelst... ze vonden hem fantastisch. Voor mij erg grappig om dit te aanschouwen, voor Max was het iets to much, maar kon er zeker ook om lachen. Na even zoeken hebben we de oude weg richting de volgende Zijderoute plaats Saveh gevonden, dat wilden we liever dan de tolweg te nemen, die van Teheran naar Esfahan naar het zuiden loopt. Onderweg moest er natuurlijk ook weer eens getankt worden en toen we een tankstation zagen met allemaal vrachtwagens wilden we daar ons eerste poging doen om via deze chauffeurs goedkoop te tanken... en dat is gelukt. In ons allerbeste handen- en voetentaal begreep een chauffeur dat we via zijn tankpas wilde tanken en dat mocht. Natuurlijk waren we weer een hele bezienswaardigheid ter plaatse en kwam iedereen weer even informeren waar we vandaan kwamen en of we wel goed behandeld worden. Ik denk dat we wel één euro hebben moeten betalen voor een volle tank, dus met een grote grijns op ons gezicht namen we afscheid en reden we door. Op de kaart had ik een klein plaatsje gevonden net voorbij Saveh, zouden we daar dan eindelijk kunnen kamperen? Nee dus, nadat we drie keer het dorp op en neer gereden waren en brood gekocht hadden, vonden we ook buiten het dorp geen geschikte plek. Bij een kleine Moskee zat een groep vrouwen te picknicken en of wij konden ook daar gaan picknicken en dan aan de Iman vragen of we mochten blijven slapen of we konden bij die vrouwen gaan informeren voor een pension. Ik had de dames nog amper bereikt of er werd mij direct thee aageboden. Eén dochter sprak redelijk Engels en verzocht ons terug te rijden naar Saveh voor een hotel, haar moeder had ondertussen Max ook uitgenodigd voor de thee en nodigde ons uit voor eten bij haar thuis en voordat we het wisten hadden we alweer een slaapplek geregeld bij haar zus, die kennelijk een groter huis had. En zo liepen we ’s avonds met een hele grote Iraanse familie op de kermis in Saveh en zaten we (nadat de hoofddoeken goed waren vastgeknoopt) in een ‘kermisschip’ met de locals. Natuurlijk moesten we ook nog even volleyballen; naast voetbal de nationele sport van Iran. Wel grappig om Max te zien sporten met jonge dames in hun zwarte chador, maar het lijkt soms wel hoe dikker ze zijn aangekleed, hoe meer vrolijkheid er onder zit. Moeders ging nog even aan de waterpijp en wij gaven op een gegeven moment toch maar aan dat het wel mooi was geweest. Tante had ondertussen nog een avondmaaltijd voor ons gemaakt (om 24 uur), die hadden we nog te goed en de hele familie keek toe en gaf advies hoe wij hun eten moesten eten. Na afscheid van de families en het geven van onze molentjes, ging iedereen voldaan naar bed.