Goreme, TR, 14 mei 2010
Etappe 12,
Tijdens het (voor ons) uitgebreide ontbijt in het hotel werden we gebeld dat de auto al klaar was. Dus zelfs iets eerder dan verwacht, dat is mooi. Nadat we rustig ons boeltje hadden gepakt en nog even van de laatste ‘surfmogelijkheden’ gebruik te hebben gemaakt, lieten we ons door een taxi afzetten bij de garage. Deze mooie, maar toch extra lange, tussenstop heeft ons voor de keus gesteld om of sneller door te rijden naar Iran om daar op de geplande datum aan te komen of onze oorspronkelijke route aan te houden en onze aankomstdatum en daarmee eerste (noodzakelijke voor een visum te kunnen krijgen) hotelovernachting twee dagen op te schuiven. Dat laatste hebben we deze dagen kunnen regelen via Sebastiaan van Iran Silk Road (en dus niet via Dim Sum). Maar goed het spannendste vandaag was hoe het met de auto zou aflopen. Na een uitgebreide uitleg (in het Turks wel(niet)teverstaan) in, om en onder de auto en na het zien van de oude versleten onderdelen naast de auto en na wat foto’s aan te laten wijzen in ons Land Rover handboek, werd ons enigszins duidelijk wat ze allemaal gedaan hadden. Allervriendelijkste mannen, maar onze tolk in Nederland konden ze nu helaas niet telefonisch bereiken. We zijn er zo ook redelijk uitgekomen en konden we alsnog na extra lang wachten onze tocht voorzetten naar Cappadocie, waar we zo naar uitkeken.
We waren natuurlijk niet zo maar weg bij de garage, nadat we heel wat thee hadden gedronken, was het tijd voor handjeklap en ja dat moest Max natuurlijk doen. En ik ben trots op hem, hij heeft stevig onderhandeld zodat we toch nog wel een interressant bedrag van de originele factuur af hebben kunnen krijgen. Het was een pittige onderhandeling, maar iedereen bleef lachen.
We hebben een paar keer de vraag gekregen of de reparatie duur was. Tja wat is duur, voor Hollandse begrippen (het vervangen van de koppeling en twee dagen loon) is het niet duur, vergeleken met onze leefwijze en standaard hier in Turkije is het véél geld, maar ja dat hoort bij de ontgroening en de (ingecalculeerder) risico’s van het ‘overlander’ zijn. Om 12 uur stipt reden wij Konya uit, op weg naar Cappodocie. De route tot Akseray was weer anders dan dat wij voorheen gezien hadden, het landschap werd nog kaler en droger en het meer wat op de kaart stond zagen wij nergens en dat ene plaatsje in het water, waar we onze eerste Karevanserai konden zien, zijn we dus ook aan voorbij gereden. Maar goed na Aksaray zijn wij van de weg afgeslagen om Ihlara vallei te verkennen, en deze extra lange, maar zeer mooie route was zeker de moeite waard. Onze eerste stop was in Selime, waar we nog een paar Franse echtparen in oude Citroens tegenkwamen. Tijdens deze picknickstop, kregen we voor het eerst te maken met niet alleen nieuwsgierige, maar ook brutalere, kinderen die een kijkje kwamen nemen en een paar Engelse worden spraken. De route totaan Ihlara was schitterend, met de eerste kalkrotsen die omgebouwd waren tot woningen en kerken en dwars door het landschap liep een gigantische kloof. Ondanks dat je hier voor het eerst toeristen tegenkwam (in toeristenbussen weliswaar) ging je in de plaatsjes nog erg ver terug in de tijd. We hadden bedacht op deze locatie op een camping neer te strijken, maar aangezien de auto eerder klaar was, wilden we nog wel een stukje verder rijden door de heuvels, valleien, langs rotsen en met uitzicht op Hassan met sneeuw op zijn top. Jammer alleen dat er zoveel vocht in de lucht zat waardoor we hem en zijn broers en zussen er omheen met iets lagere toppen niet zo heel goed konden zien. Uiteindelijk voorbij Nevsehir gereden en midden in het ‘openlucht museum’ Goreme in Cappadocie een camping gevonden met een schitterend uitzicht over de kalkrotsen, waar ’s avonds schitterende lichtjes brandden..