Max en Eveline op weg

Tash Rabat (KG), 17 juli 2010
Etappe 49, 117 km N 40˚49.354 O 75˚17.341, Hoogte 3114m

We hebben de bewoonde wereld verlaten. Nou ja, de steden dan, die hebben we achter ons gelaten. Mensen hebben we nog genoeg gezien. Onze laatste stop in Kirgizie is Tash Rabat een oude Caravansarai van de Zijderoute, dus heel toepasselijk om op deze plek twee dagen te blijven. En toen wisten we nog niet eens hoe mooi we zouden komen te staan: met onze daktent tussen de Karavanserai en de yurts en een hele beestenboel. De weg er naar toe was adembenemend. Leuk was het om al die schapenkuddes en koeien en paarden op de weg tegen te komen, naast de grote Chineese trucks. Het uitzicht op het Tien Shan gebergte met haar sneeuwtoppen van meer dan 4000 meter was echt schitterend. Verder was het erg bezonder om op een gravelweg te rijden door ‘niemandsland’. Onderweg hebben we nog een familie kunnen helpen, die zonder diesel was komen te staan. En laten wij hun nou net in Tash Rabat weer treffen, dus werden we uiteraard direct bij hun uitgenodigd. Voor ons een mooie gelegenheid om van onze souvenirs af te komen en voor hun om hun paardenmelk, schaap, watermeloen en thee met verse aardbeien met ons te delen. Er zijn momenteel zeer weinig toeristen in Kirgizie, dus zo stonden wij als enige buitenlanders op een toeristische plek tussen de locals die bij de Caravanserai kwamen picknicken. We kwamen niet aan koken toe, ons werd van alle kanten van alles toegestopt en iedereen wilde (uiteraard) met ons op de foto. Twee Engelsen die toevallig voorbij kwamen, vonden het een interessant schouwspel om te zien en wij werden er aardig geroutineerd in: Eerst ik en dan Max met hun op de foto, voor onze Laro, naast onze Laro achter de Laro met daktent en dan adressen noteren...  want idereen wil ook nog zijn of haar foto toegestuurd krijgen. Hoe gaan we dat allemaal voor mekaar krijgen. Dat ondertussen de zon verdwenen was en wij in ons campingkloffie erbij liepen, dat boeiden hun niet. Wie of wat was nou hier de attractie...?

Naryn (KG), 16 juli 2010
Etappe 48, 135 km N 41˚25.536 O 76˚01.365, hoogte 2102 m

Urmat, de zoon van Mairam, was inmiddels thuisgekomen vanuit Bishkek en met hem hebben we veel gesproken over Kirgizie, Europa enz. Om het Sheperd Life programma in Kochkor op te kunnen zetten is hij naar Zwitserland geweest en zijn moeder heeft al meerdere reizen gemaakt voor exposities en om prijzen in ontvangst te nemen voor haar Shyrdaks (viltenkleden. Wij wilden er natuurlijk ook wel één van deze beroemde dame voordat we onze reis weer gingen voorzetten richting Naryn. Ook vandaag hebben we weer genoten van het berglandschap om ons heen; de groene heuvels, de sneeuwtoppen, de yurts en nu ook zeer oude ‘mobile homes’ onderweg. 3030 meter was de hoogste pas vandaag en toen we even later moesten stoppen om een vogel (!) uit onze gril ter verwijderen, werden we ingehaald door twee Belgen op de fiets! In de namiddag kwamen we deze twee zussen weer tegen in Naryn en nu met hun twee vrienden. Waar kennen we die toch van? Ja, van de Kazachstaanse ambassade in Tashkent! Wederom hebben zij te maken met visumperikelen en moeten op en neer naar Bishkek voor verlenging, omdat de consul in Naryn op vakantie is! Gelukkig hebben we ze een klein beetje kunnen helpen door ze mee te nemen naar onze guesthouse, waar ze hun fietsen kunnen laten staan als zijzelf met de bus op en neer gaan. In Naryn is verder niet veel te beleven. Er is één lange straat langs een rivier en er zijn wat winkeltjes en twee café’s. We blijven één nacht en dan naar onze laatste stop voor de Torugart Pass!

Kochkor <> Kol Ukok (KG), 14 en 15 juli 2010
N 42˚03.955 O 75˚56.126, Hoogte 3155 m

Eindelijk het echte Kirgizie kunnen ervaren en dat nog wel te paard! Onder begeleiding van een locale gids zijn we te paard naar 3155 meter gestegen, waar we bij het gastvrije herdersgezin in een yurt hebben overnacht aan een prachtig bergmeer met besneeuwde bergtoppen en schapen, paarden, koeien en honden om ons heen!

Kochkor (KG), 13 juli 2010
Etappe 47, 180 km N 42˚12.391 O 75˚45.878, Hoogte 1829 m

Na een heerlijk ontbijt en een leuk gesprek met onze gastvrouw, hebben we nog even de tijd genomen voor een extra controle rondom de auto en een bespreking van onze laatste etappes. We merken nu dat we echt keuzes moeten maken om op tijd aan de grens van China te kunnen verschijnen. We zouden met dit mooie weer nog graag van het mooie strand en het heerlijke meer willen genieten of de andere kant op de bergen in willen gaan. Onze etappe was echt vandaag zeer goed te doen en daarom hebben we extra vaak gestopt. Onderweg genoten we van de verscheidene panorama’s om ons heen, vooral het meer vlak voor Kochkor nodigde uit tot kamperen. Wij zijn echter door gereden naar Kochkor, waar wij bij Mairam de coordinator van ‘Sheperds Life’ verbleven. Kochkor is een klein provinciaal dorp met drie grote straten, een markt, een bank, een internetcafe en een cafe. Met Mairam hebben we direct onze wensen voor de komende dagen besproken, zodat zij alles nog op tijd in gang kon zetten en ’s avonds heeft zij heerlijk voor ons gekookt. Wederom hebben we een zeer aangenaam verblijf gevonden.

Tamga (KG), 12 juli 2010
Etappe 46, 150 km N 42˚09.151 O 77˚32.579, Hoogte 1668 m

Na een korte nacht was het tijd om onze spullen in te pakken en afscheid te nemen van ons gastgezin. Dat laatste ging met een dubbel gevoel. Na enkele ervaringen voelden wij ons niet echt te gast bij hen en dat vind ik wel erg jammer, omdat het ook zo anders had kunnen zijn. Anderzijds bedoelen ze het ook niet verkeerd en kregen we deze laatste ochtend een ontbijt en kadootje. Vervolgens was het tijd voor het afscheid van Leadership Svetlana en de Nederlandse jongens. Dat heeft wel even geduurd, want Hanz en Thom kwamen maar niet weg bij hun gastgezin. Zij zaten midden in een lokale traditie: het uitdelen van de bruidschat en een heerlijk ontbijt met schaap en vooral veel vodka (wij verwijzen jullie met veel genoegen naar hun site voor de film!). Na onze laatste lunch in Karakol kwamen we heel toevallig nog de jongens uit Bishkek tegen...we verlieten Karakol uiteindelijk om 15.00 uur. Het was goed om weer verder te gaan. We zijn wel toe aan een ander verblijf en nog meer mooie natuur, maar we vinden het ook moeilijk om de kids zo achter te laten. We gaan zeker contact houden en onze verbintenis verlengen! Die avond werden we beloond met een heerlijk guesthouse in Tamga, met een aardige en servicegerichte Engelssprekende gastvrouw.

Karakol (KG), 10 en 11 juli

Dit weekend hebben we weer veel gezien, gedaan en ervaren. Zo zijn we de bergen in geweest bij Jety-Oguz, hebben we een massage gehad in een sanatorium, zijn we uitgenodigd in een yurt en hebben we bijna onze auto ingeruild voor paarden op de ‘animal market’. Daarnaast hebben we een fantastische tijd gehad bij de kids van het weeshuis en hebben we natuurlijk de WK-finale gekeken...

Karakol (KG), 8 en 9 juli 2010

Deze dagen hebben vooral in het teken gestaan van Aksuu Summer Camp. Het kamp van het weeshuis uit Aksuu hier aan het strand van Karakol. Wij hebben diverse activiteiten met ze ondernomen en daar hebben niet alleen zij maar ook wij zeer van genoten. Wat een schatjes allemaal en ze hebben zeer veel respect voor elkaar. Ik denk dat onze foto’s en filmpjes al genoeg laten zien. Ook hebben we een bezoek gebracht aan het weeshuis zelf, waar we (met behulp van de vertaalvaardigheden van Svetlana van Leadership) met de directrice hebben kennisgemaakt en hebben gesproken over onze inzamelingsactie.

Karakol (KG), 7 juli 2010

We werden alweer vroeg wakker op de (uitklap)bank van ons gastgezin. Tijd voor een douche, maar die zag er zeer niet uitnodigend uit. Zo maken we heel wat verschillende comfort levels mee deze reis. Eenmaal opgefist, met weer nieuw geld op zak en een gevulde maag arriveerden we bij het kantoor van Leadership van waaruit wij samen met de lokale vrijwilligers meegingen naar het zomerkamp aan het strand!