Max en Eveline op weg

Bukhara (UZ), 13 en 14 juni 2010

Deze dagen zijn we bezig geweest met de huidige ontwikkelingen in Kirgizie en de mogelijke consequenties voor onze reis, onze darmen, die ons allebei veel last bezorgden, verkennen van Bukhara en voetbal. Ik zal eerst iets over onze Oezbekistan ervaring en de stad Bukhara schrijven, vervolgens over de alternatieven voor het vervolgen van onze reis. Van voetbal weten jullie vast nog meer dan ik en onze darmen zijn niet zo’n smakelijk onderwerp.

We zijn veilig aangekomen in Samarkand! Onze update van Bukhara volgt snel. Momenteel gaat onze energie naar het uitzoeken van het veilig kunnen vervolgen van onze route en dat is niet makkelijk als net de pleuris uitbreekt in Zuid-Kirgizie, De Pamir een week gesloten wordt. En wij naar Tashkent moeten voor ons visum voor Noord-Kirgizie en een extra visum Kazachstan want daar moeten we doorheen willen we in het noorden van Kirgizie binnen kunnen komen maar dat net niet gaan redden omdat het weekend er aan komt en ons Oezbeeks visum bijna verloopt enz, enz, ... kortom we zijn er nog druk mee bezig.

Onderweg twee Canadezen op de motor gesproken die met hetzelfde probleem zitten, we zijn dus niet de enige, ja en dan gaat de rest van onze energie naar onze darmen, die zijn helaas nog niet hersteld en op advies van de arts nu toch maar een kuurtje volgen. Maar tussendoor lachen we nog steeds.

Bukhara (UZ), 12 juni 2010
Etappe 32, 480 km N 39˚46.323 O 64˚25.258, Hoogte 218 m

Om zeven uur ’s ochtends reden we Khiva uit op zoek naar de enige weg die ons via de woestijn naar Bukhara zou leiden. Maar rijden in Oezbekistan lijkt zelfs nog lastiger dan in Iran: er zijn geen borden en de mensen kunnen of niet kaartlezen of geen Engels! Uiteindelijk hebben we de weg gevonden, maar het was in ieder geval niet de kortste route. Wel een leuke weg door meerdere plattelandsdorpen.  De ‘rode’ weg door de woestijn leek wel een ‘witte’ weg, maar dan wat breder; wat een gaten! Onderweg niet veel meer gezien dan zand, schapene en soort marmotachtigen. De reis verliep toch vrij vlot totdat we constateerden dat  één van de autobanden wel wat extra lucht kon gebruiken. In the middleof nowhere  stopten we niet alleen bij het enige station met lucht maar ook met een bandenreperateur en dan bleek goed uit te komen met twee (!) lekkende ventielen. Terplekke dus twee banden eraf moeten halen, laten repareren en er weer op moeten plaatsen en dat alles in de woestijn met een temperatuur boven de 40 graden. Als vrouw mag ik natuurlijk niet meehelpen (ach wat jammer nou). Ik ken mijn taak inmiddels en dacht de mannen blij te maken met een lekker koud glas coca-cola. Nou niet dus, ze reageerder zeer negatief op dit Amerikaanse product en ondanks hun dorst weigerden ze het dan ookte drinken en kozen voor hun water uit een motoroliebus! Al met al toch redelijk op tijd en goed aangekomen in Bukhara...eerder dan de Engelsen.

Khiva (UZ), 10 en 11 juni 2010

De afgelopen twee dagen hebben we genoten van Oezbekistan en van Khiva. Deze oudste stad van de Zijderoute mag nu dan wel een museumstad genoemd worden, het is schitterend! De hele oude stad inclusiefs de stadsmuren, vele moskeeen, minaretten, madresses en natuurlijk een bazaar en een caravanserai zijn geheel gerestaureerd. Ons hotel ligt perfect gelegen tegenover de westelijke ingangspoort en vanuit onze kamer hebben we (wederom) een fantastisch uitzicht! Naast het genieten van deze stad en het relaxen, hebben we er weer een paar serieuze uitdagingen bijgekregen: de Pamir Highway is tijdelijk afgesloten (officials hebben er een uitje) en wat te doen met Kirgizie en speciaal met Osh na de recente onrusten!