Max en Eveline op weg

Kuqa (CHN), 25 juli 2010
Etappe 53, 780 km N 41˚42.313 O 82˚59.484, Hoogte 1054 m

  Het is zondag en dat is in deze regio de belangrijkste marktdag van de week. Zo ook in Hotan waar niet alleen de lokale bewoners, maar vooral ook alle boeren uit de omliggende dorpen hun gewassen en vooral ook hun dieren op de voedselmarkt proberen te verkopen! Hier in de provincie Xinjiang wonen de Han Chinezen in de grotere steden en de Oeigoeren op het platteland of in de oude stad. Op de markt kon je vandaag naast de gebruikelijke schapen, ook kiezen uit konijnen, eenden, ganzen, kippen enz. enz. Nadat we Hotan en de markt verlieten richting de nieuwe weg door de Taklamakan woestijn, werd het al snel rustig. Taklamakan betekent letterlijk ‘if you go in, you never get out’. Ook Marco Polo heeft hier over geschreven. Wij begrijpen inmiddels wat zij daarmee bedoelen, want ook wij waren er bijna niet meer uitgekomen...

  Today’s Sunday, and that’s the most important day for the market in this region. So that was also the case in Hotan, where not only the locals but mainly farmers from outside the city arrived to sell their vegetables and above all their animals! In the province of Xinjiang the Han Chinese mostly live in the larger cities and the Uyghur live on the countryside or in the old town. So on the market today, we could have bought not only sheep as usual, but also rabbits, ducks, gooses, chicken, etc. etc. As we left Hotan and its market and drove towards the new road through the Taklamakan desert, it soon became less busy. Taklamakan literally means ‘if you go in, you never get out’. Even Marco Polo wrote about it. We understand now why they call it like that, because we nearly didn’t get out of it as well...

De nieuwe woestijnweg is een redelijk goede tweebaans asfaltweg. 440 km dwars door de woestijn met alleen maar zand, zand en nog eens zand om je heen. Langs de weg wordt hard gewerkt om de zandverstuivingen tegen te gaan door rietkragen aan te leggen of te vervangen. We waren redelijk opgelucht dat we zonder enige controle de weg konden gebruiken, totdat we precies halverwege een onbekend geluid kregen te horen tijdens het gebruik van de koppeling! Oeps, kunnen we daar nog ruim 200km mee halen? Nee, was het antwoord van Max en hij zette de auto langs de kant! Daar stonden we dan midden op de dag in het midden van de Taklamakan woestijn. Waarom net nu, net hier en net vandaag? Toen Max ook nog zijn studieboek erbij pakte, werd de gids toch wel even zenuwachtig. Maar al vrij snel had Max de diagnose gesteld. Het oliepijl in de tussenbak was te laag. We waren wel erg verbaasd, omdat we in Bishkek toch alle olies gecontroleerd hadden? Ja, en wat nu? Zo konden we absoluut NIET doorrijden en moest er dus olie aangevuld worden.  Gelukkig hadden we deze olie zelf bij ons. De volgende vraag was HOE we deze olie aan de onderkant de auto bijgevuld te krijgen. Het is niet zo eenvoudig als het bijvullen standaard van motorolie in het moterblok .  Onze oplossingsgerichtheid en creativiteit kwam hierbij goed van pas en zorgde voor de volgende oplossing: men neemt een kleine tube contactlenzenvloeistof, snijd daar de bodem vanaf, zoek een stuk riet om de olie mee te kunnen pijlen, zoek een slang (of heb die altijd bij je), zet de tube op z’n kop op de slang (na het passend maken uiteraard), leg één persoon (Max bijvoorbeeld) onder de auto om de slang te begeleiden, laat één persoon de slang hoog houden naast de auto, giet olie in de tube en als de olie niet snel genoeg loopt help dan door te blazen (de gids mag je hiervoor gebruiken). Zo is het ons uiteindelijk gelukt!
Pff en nu maar hopen dat Max de juiste diagnose heeft gesteld... ...
en ja hoor, het probleem was opgelost en konden we onze reis weer vervolgen. Om 23.00 uur konden we inchecken in ons hotel in Kuqa; geen puf meer om te eten op de avondmarkt en helaas geen tijd meer om te genieten van dit hotel met zwembad! De volgende dag immers weer vroeg op voor nog één lange etappe, maar dan hebben we wel twee dagen ten opzichte van ons originele reisschema ingehaald. Die hebben we ook nodig, omdat we nu twee dagen eerder in Dalian moeten aankomen voor het verlengen van ons visum (een ander verhaal, een andere uitdaging).