Max en Eveline op weg

Tash Rabat (KG), 17 juli 2010
Etappe 49, 117 km N 40˚49.354 O 75˚17.341, Hoogte 3114m

We hebben de bewoonde wereld verlaten. Nou ja, de steden dan, die hebben we achter ons gelaten. Mensen hebben we nog genoeg gezien. Onze laatste stop in Kirgizie is Tash Rabat een oude Caravansarai van de Zijderoute, dus heel toepasselijk om op deze plek twee dagen te blijven. En toen wisten we nog niet eens hoe mooi we zouden komen te staan: met onze daktent tussen de Karavanserai en de yurts en een hele beestenboel. De weg er naar toe was adembenemend. Leuk was het om al die schapenkuddes en koeien en paarden op de weg tegen te komen, naast de grote Chineese trucks. Het uitzicht op het Tien Shan gebergte met haar sneeuwtoppen van meer dan 4000 meter was echt schitterend. Verder was het erg bezonder om op een gravelweg te rijden door ‘niemandsland’. Onderweg hebben we nog een familie kunnen helpen, die zonder diesel was komen te staan. En laten wij hun nou net in Tash Rabat weer treffen, dus werden we uiteraard direct bij hun uitgenodigd. Voor ons een mooie gelegenheid om van onze souvenirs af te komen en voor hun om hun paardenmelk, schaap, watermeloen en thee met verse aardbeien met ons te delen. Er zijn momenteel zeer weinig toeristen in Kirgizie, dus zo stonden wij als enige buitenlanders op een toeristische plek tussen de locals die bij de Caravanserai kwamen picknicken. We kwamen niet aan koken toe, ons werd van alle kanten van alles toegestopt en iedereen wilde (uiteraard) met ons op de foto. Twee Engelsen die toevallig voorbij kwamen, vonden het een interessant schouwspel om te zien en wij werden er aardig geroutineerd in: Eerst ik en dan Max met hun op de foto, voor onze Laro, naast onze Laro achter de Laro met daktent en dan adressen noteren...  want idereen wil ook nog zijn of haar foto toegestuurd krijgen. Hoe gaan we dat allemaal voor mekaar krijgen. Dat ondertussen de zon verdwenen was en wij in ons campingkloffie erbij liepen, dat boeiden hun niet. Wie of wat was nou hier de attractie...?