Max en Eveline op weg

Bishkek (KG), 3 juli 2010
Etappe 43, 260 km N 42˚53.303 O 74˚37.744, Hoogte 746 m

Nadat we onze roes hadden uitgeslapen, werden we weer wakker in onze realiteit; onze trip naar Kirgizie. Onze nieuwe vrienden in Almaty raden het af om naar Kirgizie te gaan. We stonden (wederom) voor een moeilijke beslissing: wel gaan of niet gaan. Nog los van het feit dat we geen aantrekkelijke alternatieven konden bedenken, staat natuurlijk onze veiligheid voorop. Maar op basis van welke informatie beslis je? Om een lang verhaal kort te maken...’s avonds sliepen we in Bishkek en zijn we weer terug bij ons oorspronkelijke reisschema.

En om een kort verhaal lang te maken: je krijgt allerlei informatie, van de ambassade hier die zegt ‘wel gaan’, van de ambassade in Nederland die zegt ‘niet gaan’. De lokale Kirgiezen die zeggen dat er meer toeristen zijn en dat het veilig is, de Kazachstanen die zeggen dat het niet stabiel is enz enz. Kranten, internet...allemaal ‘gekleurde’ informatie zeg maar, die wij dienen te filteren en op waarde dienen te schatten. En dan zijn wij nog niet de backpack toerist, maar reizen wij met een eigen auto,waardoor we enerzijds zeer flexibel zijn en drukke plaatsen kunnen mijden, maar anderzijds ook ‘een bezienswaardigheid’ zijn. En zoals een Kazach al tegen Max zei: is alleen zijn camera al minstens drie Kalaznikofs waard. Nadat we positief antwoord kregen van de lokale reisorganisaties in Bishkek en Karakol besloten we om te gaan.  En we zijn nog nooit zo gemakkelijk een grens overgekomen. Binnen een half uur waren we door zowel de Kazachstaanse als Kirgizische customs heen. En de auto, daar werd zelfs helemaal niet naar gekeken. Althans niet bij de customs... direct daarna hadden we echter twee roadblocks voordat we in Bishkek aankwamen. De eerste zeer officieel langs de weg met mannen in uniform en met wapens. In vriendelijk Engels stelden ze wat vragen en wilden ze de auto bekijken. Nadat diverse zaken nader geinspecteerd waren bleek de man met de meeste sterren op zijn epuletten nogal onder de indruk te zijn van de doos met lucifers. Het leek even of hij deze in beslag wilde nemen maar nadat Max een ander kleinere doosje aanbood bedankte hij vriendelijk en konden we onze weg vervolgen. De andere post  was minder duidelijk in te schatten. Maar gelukkig bleken dit goede agenten te zijn. Ze wilden ook alles zien en stonden toen ook met al ons geld in hun handen (hebben we nu weer goed opgeborgen), maar gaven het weer netjes terug. Later bleek dat het vandaag de dag was van de inaugaratie van hun president in Bishkek! Nadat we onze auto veilig achter het hek gestald hadden bij ons guesthouse zijn we de stad ingelopen... op zoek naar de gebruikelijke dingen:  een  ATM (pinautomaat), geld wisselkantoor, internet en eten. De stad was vrij levendig; er waren veel mensen op straat deze zaterdagavond en de meesten gingen in één van parken zitten of naar het kinderpretpark midden in de stad en er waren geen agenten of controles, zoals we hadden verwacht . Bij terugkomst in ons guesthouse de gebruikelijke reizigersverhalen uitgewisseld met onze kamergenoten uit de USA, Canada en Frankrijk. Ja, voor de verandering slapen we in een slaapzaal.