Max en Eveline op weg

Tashkent (UZ), 21 juni 2010

Vandaag konden we dan eindelijk gaan doen waarvoor we naar deze stad gekomen zijn: onze visa regelen voor Kazachstan. Om ruim de tijd te hebben, besloten vroeg op te staan en een half uur voor openingstijd al voor het hek te gaan staan. Door de telefoon had deze ambassade immers verteld dat dat een prima manier zou zijn om binnen 2 dagen ons visum te hebben. Toch bleek dit een naieve actie, want tegen die tijd waren wij nummer 80 op de lijst!
Meestal kunnen ze tot 12 uur (dan sluiten ze) maximaal 30 visa-aanvragen behandelen. We waren niet de enige slachtoffers van dit systeem en van de situatie in Kirgizie (op de betrokken na natuurlijk): we bevonden ons in het gezelschap van Belgische, Deens en Zwitsere nationaliteiten. De verhalen van reizigers die al twee weken hadden geprobeerd om binnen te komen en de Belg die er nu voor de derde keer was, terwijl morgen zijn Oezbeeks visum verloopt stelde ons helaas niet gerust. Toch besloten we ons niet zo maar weg te laten sturen en ook wij voelde ons niet relaxed met een Oezbeeks visum dat `a.s. woensdag verloopt. Het was een chaos voor het hek. Al zou er wel een systeem zijn omdat de twee agenten die de personen aanwezen die naar binnen mochten met de lijst in hun hand liepen. Echter om 10.30 was nummer 8 pas binnen. Wij moesten toch iets bedenken, want op deze wijze gingen wij het niet redden. De baby-truck konden wij helaas niet toepassen en helaas spreken wij ook geen Russisch of Oezbeeks om te blijven communiceren met deze heren. Toch besloten Max en ik om de beurt met ons Oezbeeksvisum naar de heren toe te lopen met de woorden: visa, experises, visa finish, problem, need to go to Kazachstan! Ze konden het visum lezen, leken het probleem enigszins te begrijpen, maar desondanks geen enkele reactie, laat staan medewerking. Een uur voor sluitingstijd stonden we nog steeds in de menigte in de hitte en werd de volgende tactiek door de gefrusteerde medestanders toegepast: duwen! En ja hoor Max stond immers vooraan en kon zichzelf ook naar binnen duwen en trok de Belg en van elk stel nog iemand mee. Wat een opluchting, dat nu de helft van iedereen van ons (ja dit schept een band) binnen was. Daar moest nog wel het één en ander geregeld worden en helaas is het niet mogelijk om zonder uitnodigingsbrief een ‘dubbel entry’ te krijgen, maar goed morgen hebben we waarschijnlijk om 17 uur ons visum en dan rijden we direct door naar de grens. Maar welke grens? Er schijnen er twee te zijn en op het blog van de Engelsen (zie bij de links op onze site) konden we lezen dat zij de verkeerde hebben genomen, maar weten niet welke, en dat zij daardoor in Nomansland hebben moeten kamperen. We zullen zien of het ons lukt. Verder de laatste tijd in het Riva cafe doorgebracht met Westers eten en Wifi en de Zwitserse familie hebben we daar ook mee naar toe genomen.  De komende dagen hopen we weer de natuur te kunnen opzoeken en weer eens te kunnen gaan genieten van onze daktent, dus verwachten we weinig of geen toegang tot internet te hebben. Tenzij de Kazachstaanse overheid de natuurparken heeft uitgerust met Wifi....