Tashkent (UZ), 18 juni 2010
Etappe 34, 300 km N 41˚17.399 O 69˚15.920, Hoogte 411 m
Om half negen kwam Alain aanlopen voor zijn lift naar Tashkent. Max was echter nog druk met de laatste handelingen rondom de auto en ik had nog wat te regelen met het hotel. Zo was ik stomverbaasd over de rekening voor het parkeren en het gebruik van Wifi en helemaal omdat ze er niks over gemeld hadden en het bij de andere Malika hotels ook gratis was, maar goed we hadden al gezegd dat we hier niet zo te spreken zijn over de servicegerichte of flexibele houding. De grootste uitdaging was het vinden van het eerste tankstation die diesel verkoopt in Oezbekistan.
Bij het eerste tankstation zaten de mannen te kaarten, omdat de pompen leeg waren. Zij konden mij echter niet meer duidelijk maken dan de richting naar Tashkent. Het woord diesel (diesel, nafta, gasoil, gasoline, dizel) kwam, in welke taal dan ook, totaal niet over, laat staan dat ik hun routebeschrijving begrepen zou hebben. Op naar het volgende tankstation; daar hadden ze alleen benzine en verder dezelfde communicatieproblemen. Maar het leek er wel op dat er wel ergens diesel te krijgen moest zijn, maar waar dat wisten we nog niet? Hoopvol reden we verder en het volgende kleine tankstation reedt Max zo voorbij. Ik dacht toch ergens in mijn ooghoek het woord diesel te hebben gelezen en als, inmiddels ervaren, navigator liet ik de auto keren en niet voor niks!
Ik was blij met de gevonden diesel en de heren met de ‘charmante’ pompbediende: konden we tevreden aan onze dagetappe beginnen. Voor Max waren de wegen soms vrij goed en dan toch opeens weer slecht, voor Alain was het een ervaring om achterin een Laro te zitten, maar hij kon kletsen, muziek luisteren en lezen (toch beter dan de trein) en voor mij de lastige uitdaging om de weg te vinden, terwijl de kaart niet blijkt te kloppen (alweer niet). Volgens de kaart moetsen we alleen maar richting het noorden rijden, maar ze waren vergeten dat je dan door Kazachstan komt. En aangezien dit geen EU is met open grenzen, maar het tegenovergestelde, werden we via allerlei vage wegen om de grens heen geleid. We passeerden weer vele controleposten met enkele nieuwsgierige agenten en terwijl Max weer al onze documenten en charme kon laten zien omons zo vlot mogelijk door te laten, maakte Alain van de gelegenheid gebruik om een grote watermeloen voor de lunch te kopen. Het was echter nog wel even zoeken naar een lunchplek met schaduw. Eenmaal in Tashkent viel de drukte en chaos (na Iran) ons enorm mee en het hotel hebben we relatief vlot gevonden. Ze hadden echter niet van onze reservering gehoord en hun attitude stond ons direct niet aan. We besloten in de buurt onze alternatieve opties te gaan beoordelen om vervolgens daaruit een keuze te maken. De uitkomst van dit onderzoek is dat een cursus klantgerichtheid hier een goede investering zou zijn. Misschien kan ik maandag hier in de straat bij PWC binnenlopen en kunnen zij hun dienstverlening uitbreiden. Maar we balen wel een beetje; we zitten in een stad waar we noodgedwongen moeten verblijven in verband met ons visum en dan is het hier niet alleen heel duur, maar ook nog waardeloos. En weetje dan snak je zo naar mooie natuur of een heerlijk zwembad en dan heeft dit hotel een overdekte vijver met chloor wat dan als zwembad de brochure in gaat...hebben we dus niks aan helaas. Wel wist Alain ons blij te verrassen met een gezellig restaurantje, waar we gezamenlijk hebben gegeten voordat hij voor ons uit naar Kazachstan reist (met het openbaar vervoer).
