Max en Eveline op weg

Bukhara (UZ), 13 en 14 juni 2010

Deze dagen zijn we bezig geweest met de huidige ontwikkelingen in Kirgizie en de mogelijke consequenties voor onze reis, onze darmen, die ons allebei veel last bezorgden, verkennen van Bukhara en voetbal. Ik zal eerst iets over onze Oezbekistan ervaring en de stad Bukhara schrijven, vervolgens over de alternatieven voor het vervolgen van onze reis. Van voetbal weten jullie vast nog meer dan ik en onze darmen zijn niet zo’n smakelijk onderwerp.
Oezbekistan  is achter de schermen nog aardig Russisch en bureaucratisch, maar oogt Aziatisch. Langs de weg zijn vele controleposten (net zoals in de vorige landen) en iedere overnachting wordt geregisteerd, maar we merken er niet veel van. Op straat zie je mensen met een Aziatisch uiterlijk; de vrouwen in tuniek (jurk met bijpassende broek en bij voorkeur met glitters) en een gekleurde sjaal om hun hoofd gewikkeld, de mannen met katoenen blouses en broeken en een Oezbeeks vierkant hoedje op. Sinds het vertrek van de Russen noemt 85% van de bevolking zich (weer) Moslim op zoek naar een nieuw houvast. Echter 15% is praktiserend moslim en leeft via de sharia. Toen Kamirov na de onafhankelijkheid aan de macht kwam was hij zeer resoluut in het scheiden van politiek en religie. In het onderwijs krijgen de kinderen geen godsdienstles. En ondanks dat er vele moskeeen en koranscholen weer geopend werden, stelde hij het verplicht om op deze scholen naast de Koran ook andere godsdiensten te onderwijzen. De hulp uit het westen en de geassocieerde vrijheid die men pretenteerde riep bij hem de angst op dat er ruimte zou ontstaan voor het fundamentalisme en dat is één van de redenen die je hoort waarom de band met het westen verzwakt is en Amerika ‘er uit gegooid is’.  Maar goed ook wij merken hier niks van het Islamitische geloof. Hier kan je bijna half naakt (zoals Russische vrouwen hier gekleed gaan) een koranschool bezoeken. Wij verblijven hier in (aangename en sfeervolle) hotels die al voor ons geboekt zijn en geregistreerd staan, waardoor we het authentieke Oezbeekse leven minder van dichtbij mee kunnen maken helaas. Op straat spreken de mensen ons wel aan, maar hun Engels gaat vaak ook niet verderdan ‘hé mister’ en ‘photo’. Daarnaast leven we hier in een aangepast schema. Het is zo warm dat we alleen voor 11 uur ’s ochtends en na 18 uur ’s avonds over straat lopen en als we een reisdag hebben vertrekken we vroeg en rijden we zo snel mogelijk door naar onze plaats van bestemming. Ze maken hier trouwens heerlijke broden en die worden tegen de avond op straat in een krui/kinderwagen verkocht. 1 Euro is 2.000 Soum, dus wij lopen met stapels geld op zak en moeten veel oefenen om het geld net zo snel te kunnen tellen als zij dat doen. Bukhara is wederom een stad met veel bezienswaardigen en wederom weer anders dan alle andere steden tot nu toe. Enerzijds zijn de gebouwen minder gerestaureerd en authentieker en anderzijds is het enorm op toeristen ingesteld door de vele restaurantjes, hotels en souvenirsshops en alle groepen uit alle Europeese landen die je voorbij hoort komen. Maar als je even van de hoofdstraat afwijkt, beland je in een oude Joodse wijk en ben je alle toeristen kwijt. Voor een imprissie: zie de foto’s in de photogalary!

In onze hotelkamers beschikken we over een tv met BBC world, dus we volgen het nieuws in Kirgizie op de voet. Het is vreselijk wat daar gebeurd, maar wij balen ook enorm dat we van onze originele route (die we met zoveel zorg en motivatie hebben uitgestippeld) moeten gaan afwijken. Natuurlijk waren we voorbereid op mogelijke onrust in Kirgizie, maar niet net daar bij de enige grensovergang vanuit Tajikistan! Kortom we zijn er nog niet uit, maar proberen ondertussen lichamelijk weer aan te sterken en te blijven genieten van al het moois wat we hier zien en meemaken. En een overwinning van Nederland helpt natuurlijk ook!!