Max en Eveline op weg

Bukhara (UZ), 12 juni 2010
Etappe 32, 480 km N 39˚46.323 O 64˚25.258, Hoogte 218 m

Om zeven uur ’s ochtends reden we Khiva uit op zoek naar de enige weg die ons via de woestijn naar Bukhara zou leiden. Maar rijden in Oezbekistan lijkt zelfs nog lastiger dan in Iran: er zijn geen borden en de mensen kunnen of niet kaartlezen of geen Engels! Uiteindelijk hebben we de weg gevonden, maar het was in ieder geval niet de kortste route. Wel een leuke weg door meerdere plattelandsdorpen.  De ‘rode’ weg door de woestijn leek wel een ‘witte’ weg, maar dan wat breder; wat een gaten! Onderweg niet veel meer gezien dan zand, schapene en soort marmotachtigen. De reis verliep toch vrij vlot totdat we constateerden dat  één van de autobanden wel wat extra lucht kon gebruiken. In the middleof nowhere  stopten we niet alleen bij het enige station met lucht maar ook met een bandenreperateur en dan bleek goed uit te komen met twee (!) lekkende ventielen. Terplekke dus twee banden eraf moeten halen, laten repareren en er weer op moeten plaatsen en dat alles in de woestijn met een temperatuur boven de 40 graden. Als vrouw mag ik natuurlijk niet meehelpen (ach wat jammer nou). Ik ken mijn taak inmiddels en dacht de mannen blij te maken met een lekker koud glas coca-cola. Nou niet dus, ze reageerder zeer negatief op dit Amerikaanse product en ondanks hun dorst weigerden ze het dan ookte drinken en kozen voor hun water uit een motoroliebus! Al met al toch redelijk op tijd en goed aangekomen in Bukhara...eerder dan de Engelsen.