Max en Eveline op weg

Asgabat (TM), 5 en 6 juni 2010
Stad van de liefde 

Voor ons vijfsterren hotel werden we opgehaald door een gids met auto en chauffeur, zodat we onder begeleiding alle imposante nieuwe en oude plekken en zowel binnen als buiten Asgabat konden gaan bewonderen. We hebben danook zeer veel indrukken en informatie tot ons genomen, maar niet voordat we eerst met de Laro onderweg naar de garage bij de eerst bocht werden aangehouden.

Onze nummerplaat hing niet netjes achter de bumper (ja dat klopt, dat zouden we in Nederland nog regelen, maar tot nu toe vonden ze het prima dat het achter de vooruit stond), wij hadden onze paspoorten niet bij ons (klopt, die zouden nog een dag in het hotel zijn voor nog registratie) en we hadden mijn rijbewijs i.p.v. die van Max bij ons (maar hij reed op dat moment). Uiteindelijk moest het nummerbord bevestigd worden en moest Max met de gids zijn rijbewijs in het hotel gaan halen. Ondanks dat ik bij de auto bleef en goed heb geslijmd en de gids dat ook nog eens deed konden ze het niet door de vingers zien, want o ja onze auto was ook nog niet schoon genoeg en alleen daarom kan je al een boetje krijgen!! Uiteindelijk hebben we al onze dollars moeten inleveren, ondanks het feit dat ze in prijs nog zijn gezakt, baalden we enorm. We hebben nu helemaal geen geld meer bij ons op zak en een ATM hebben ze hier niet. Op naar de enige bank waar we met credit card geld kunnen ontvangen, maar daar werden we weggestuurd omdat we geen paspoort konden overhandigen, dan maar lenen bij onze gids... De auto afgezet bij een Russische garage waar zij het probleem (wat veroorzaakt was in Esfahan) zouden kunnen fixen.  Voelden ons niet happy over het incident deze morgen, zijn het niet gewend hoe dat hier gaat, maar goed wij hadden dus nog de rest van de dag onze gids met auto en chauffeur tot onze beschikking en hij sprak zelfs goed Engels, dus we besloten om een dag als toeristen te gaan genieten... en dat lukte. We hebben bijzondere plekken gezien en waren enorm onder de indruk van de Ark van Neutraliteit waar Turkmenbasi als gouden standbeeld in de zon staat. En dat hij meedraait met de zon, dat wist zelfs onze gids niet. Ook Turkembasi moskee en zijn mausoleum waren imponerend, zoveel moois. Turkmenbasi is de eerst president geweest voor Turkemenistan en alleen daarom al heeft iedereen veel respect voor hem. Zijn vader is in WOII omgekomen en zijn moeder en broers in 1948, toen een aardbeving heel Asgabat heeft verwoest. Hij heeft de aardbeving overleeft en kwam in een weeshuis terecht. In 1991 werd Turkmenistan onafhankelijk van Rusland en ontving in 1995 neutraliteit. Hij besloot van het kleine Asgabat een moderne stad te maken en liet mooie lanen aanleggen met parken en alleen maar witten marmeren gebouwen en op de regeringsgebouwen gouden koepels, een disneyland in de stad en hij schreef het boek Rhumana: zijn versie van de Koran vanuit een meer cultureel en spiritueel oogpunt. Hij was voor zijn dood verkozen tot de president ‘voor altijd’ voor Turkmenistan, maar toen de huidige president in 2006 hem opvolgde is het systeem aangepast en is hij net herkozen na een termijn van drie jaar. Er is veel veranderd de laatste jaren, wat dat betreft klopt er nog maar weinig van de verhalen uit de Lonely Planet. De bioscopen en theater zijn weer geopend en zo ook de grenzen naar buiten. De zus van onze gids is de eerste Turkmeense student die dit jaar 10 maanden in het buitenland (België, Brussel) mag gaan studeren. Het is een land met weinig criminaliteit, maar wel met een avondklok. En je mag hier niet roken op straat, maar wel binnen!  Het is het land met de grootste vlag, de grootste moskee, het grootste tapijt enz. ’s Avonds zijn we ‘traditioneel’ gaan eten in yurt met tv en airco. Max heeft voor het eerst veel last van zijn darmen, dus hij heeft er iets minder van meegekregen.Ik heb oude (vette) kamelenmelk gehad en soort bladerdeeg met vlees erin. We hebben met onze gids informatie kunnen uitwisselen. Zo is het hier nog steeds een gewoonte voor veel mensen om met een familielid te trouwen en zie je pas sinds een paar jaar enkele vrouwen met een broek aan in het straatbeeld. 95 % is moslim, maar zij zijn minder strikt of streng dan Iran en zien zichzelf tussen Iran en Istanbul in. De volgende ochtend stonden de bekende traditionele zondagsmarkt buiten de stad op de agenda (Tolkuchka bazaar), waarvoor we in de ochtend door wéér een andere gids werden opgehaald. Maar hij is wel oke, spreekt Engels en kon zich Wouter en Alexandra nog herinneren van vorig jaar en we moesten ze direct de groeten doen (bij deze). Max was noig niet helemaal lekker dus deed ik vooral het woord, hij zei dat hij dat oke vond als Max dat goed vond, want normaal gesproken praat je als man alleen met de man van het stel en dus niet met de vrouw! Vandaag géén auto met chauffeur (Oo..?), dus namen we een taxi.Nou ja taxi, iedere auto die rondrijdt kan je aanhouden en om een ‘lift’ vragen, maar daar spreek je dan wel een prijs voor af. We werden afgezet bij de dierenmarkt met schapen, kippen, koeien en kamelen, waarna we vervolgens nog ruim een uur over de rest van de markt hebben rondgeslenterd. Interessant om te zien, leuk om mensen te kijken, vooral omdat bijna allemaal traditioneel gekleed waren. Op de terugweg nog een stop gemaakt bij het monument van de vrijheid en het boek Rhumana, ook weer indrukwekkende plekken met veel marmer, goud en fonteinen. Ook waren we nog getuige van een Turkmeense bruiloft. De tentoonstelling waar we langs reden leek druk bezocht, maar ja alle studenten worden verplicht gesteld om daar naar toe te gaan; als figuranten zeg maar!
Van dit alles moeten we wel weer even bijkomen en verwerken in ons dagboek en fotoboek. Morgen verlaten we met deze laatste gids de stad en trekken we de woestijn in waar we gaan kamperen bij de gaskrater!