Max en Eveline op weg

Asgabat (TM), 4 juni 2010
Etappe 28, 280 km N 37˚56.430 O 58˚22.547, Hoogte 183 m

’s Ochtends nog samen ontbeten, waarna wij onze reis gingen voortzetten met het doel om die avond in een nieuw land (dus niet het voor ons bekende Nieuwland) en in een nieuwe stad aan te komen, maar zo ver was het nog niet ...

Nadat we Jan Willem onder aan de berg hadden afgezet om zijn nicotine gehalte op peil te brengen, namen we afscheid en wensten wij hem succes met zijn vertrek uit Iran. Wij probeerden zo snel mogelijk de drukke stad Mashhad achter ons te laten, maar even buiten de stad kwamen we toch nog vast te staan, ondanks het feit dat de locals van de driebaans weg al een achtbaans hadden gemaakt! Er had net een kettingbotsing plaats gevonden, dus dat duurde even, maar gelukkig maakten wij er geen deel van uit. Het landschap dat volgde vonden we het minst interessante van heel Iran, maar voordat we dat uitspraken bleek de afslag naar Turkmenistan te bestaan uit een schitterende, maar ook steile en hoge, pas. Onderweg was er net een vrachtwagen in een bocht gekanteld, waar wij met onze 4x4 gelukkig net langs konden komen! Nadat we voor de laatste keer en met hulp van de locals de auto nog een keer vol hadden getankt, kwamen we uiteindelijk (pas) om 14 uur bij de grens aan. En daar gingen we weer.....en dan eerst alleen nog maar het ‘de rituele/papieren dans’ om Iran uit te komen. In tegenstelling tot de grensovergang bij Tabriz, waren de mannen hier heel hulpvaardig, vriendelijk en vrolijk. Dat konden we nog wel waarderen, maar 7 controles en stempels (en van het kastje naar de muur systeem of nog erger: iedere keer schrijven ze opnieuw onze paspoorten over) kunnen wij nog niet verklaren, maar goed toen kwam dan eindelijk de grens van Turkmenistan, waar we eerst ons visum moesten regelen (kopen) en daarna werden Max en ik uit elkaar gehaald en mocht hij een uur lang alle handelingen rondom het invoeren van de auto regelen. Ik werd ondertussen opgewacht door onze gids. Ondertussen bevrijd van mijn hoofddoek voelde ik me daarom vrij, maar al die controles en strenge gezichten gaven toch een ander gevoel dan aan de andere kant, maar ja dat hoort er allemaal bij. Ik was wel teleurgesteld dat onze gids nauwelijks (Engels) sprak en daarmee niet voldeed aan onze verwachtingen, maar goed dan stellen we die wel weer bij en dan komt het vast ook goed. Om 5 uur ging de grens dicht en ging iedereen naar huis, dus mochten wij doorrijden! Nadat we uit de bergen reden en ons weer op 200 meter hoogte bevonden reden we door een grote witte marmeren poort Asgabat binnen. Vool bewondering/verwondering reden we langs alle witte marmeren gebouwen, gouden standbeelden over de rustige en zeer schone wegen naar het voor ons geboekte 5 sterren hotel. We zijn weer in een nieuw land en kunnen wederom spreken van een kleine cultuurshock: enerzijds vrouwen gekleed in traditionele Turkmeens jurken en anderzijds Russische vrouwen met bijna geen kleren, daar moest niet alleen ik maar zelfs ook Max weer even aan wennen! En dan natuurlijk al dat toezicht overal en de imposante parken en grote tv-screens door de stad. Benieuwd naar wat we morgen nog te zien en te horen krijgen: wij willen graag nog meer te weten komen over dit land.