Max en Eveline op weg

Mashhad, 2 juni 2010
Etappe 27, 850 km N 36˚18.509 O 59˚24.547, Hoogte 183 m

Na een korte nacht onze rit door de woestijn voortgezet totdat we ’s avonds om negen uur in ons hotel net buiten Mashhad aankwamen. Het was een zéér lange, meer ook zeer mooie tocht, zonder veel problemen, maar met vele controles (dat waren we nog niet gewend).

Om zes uur ’s ochtends namen we afscheid van de mensen en dieren (ezel, honden, katten, geiten) van het hotel en na een korte tankstop, waar we weer geholpen zijn door een vrachtwagen chauffeur, ging onze eerste etappe dwarse door een enorm zoutmeer. Achteraf was deze 200 km qua afwisseling het saaist, maar het was wel bijzonder. Het was redelijk rustig op de weg, maar ze rijden ook hier als gekken en halen onder andere op de gekste plekken in en even later zagen we dan ook een gekantelde vrachtwagen met de chaufeer zitten ernaast in de woestijn. Gelukkig was hij ok en omringd door hulp van anderen. In tabas een korte stop bij de Moskee gehouden, maar ook net weer een begrafenis plaatsvond. Onze volgende stop was weer 250 km verderop, maar voordat we het dorpje in konden gaan om net als de locals op het gras van een rotonde te kunnen gaan picknicken, werden we door de politie/legerpost staande gehouden. Max en Jan Willem hadden onder het genot van een kopje thee heel wat uit te leggen aan deze mannen en dat gebeurde daarna nog wel vaker. Dat zal ook wel te maken hebben met de nabijheid van de Afgaanse grens die op zo’n kleine 100km ligt. Dat merkten we verder alleen aan de Afgaans geklede mannen in de dorpen. Onze laatste stop was nog in een klein dorpje waar we vooral geëntertaind werden door twee kleine jongens die natuurlijk geen woord Engels spraken, maar het was wel erg grappig. Deze show hebben we natuurlijk beloond met ons wel bekende hollandse windmolen. De laatste kilometers waren zwaar voor onze chauffeur Max (hij heeft ruim het grootste deel gereden), maar werden verlicht door de mooie luchten en door de prachtige zonsondergang. De laatste hobbel was de zéér drukke stad (lees zéér hectisch verkeer) in Mashhad waar wij ergens een buitenwijk moesten zien te vinden. Het helpt dat de bevolking zo vriendelijk is en iedereen je direct wil helpen, jammer is dat hun Engels vaak niet of niet goed genoeg is om er echt wijs uit de worden, maar toen de laatste persoon ons weer voor ging rijden hebben we dan toch het hotel gevonden. Morgen is onze laatse volle dag in Iran. Zoals ik al eerder schreef weet ik bijna zeker dat we dit land en de mensen nog zullen gaan missen, maar ik kijk ook wel even uit naar de gids die we hebben in Turkmenistan, zodat we niet de hele dag in een ander schrift hoeven te lezen, de weg tien keer hoeven te vragen enz. enz. Eenmaal in het hotel werden we meteen trots naar hun fastfood restaurant verwezen. Daar had ik even geen zin en aangezien mijn darmen (voor het eerst!) een beetje van streek zijn, wilde ik gewoon kip met rijst. Dat laatste hebben we dan ook samen met de lokale drank dough kunnen vinden onderaan ‘onze berg’ opgezet in een mooie omgeving met restaurants (bestaande uit houten ‘veranda’s’ met tapijt en waterpijp). Na deze dag kostte het ons geen enkele moeite om vlot in slaap te vallen...