Max en Eveline op weg

Shiraz, 29 mei 2010

‘Where are you from mister?’

Na een lange en warme nachtrust relaxed opgestaan en ons een ontbijtgelegenheid laten aanwijzen. Met een gevulde maag gingen we met Lonely Planet en Camera op zak de stad Shiraz verkennen. We zijn inmiddels Esfahan gewend en dan is het niet zo gemakkelijk om weer snel tevreden te zijn met een nieuwe stad, maar uiteindelijk heeft Shiraz ook met haar eigen charme en romantiek ons hart veroverd.

 "Where are you from mister?"
After a long sleep we relaxed and had breakfast at a very local place. After that went with Lonely Planet and camera to ecplore he city of Shiraz. We are spoiled with Esfahan and it is not so easy to get quickly satisfied with a new city, but eventually Shiraz with its own charm and romance also captured our hearts.

In Iran moet je echt zoeken naar eetgelegenheden, ze hebben er niet veel en als ze er al zijn, zijn ze vaak alleen in hun eigen schrift aangegeven en dat is lastig te vinden in een stad met zoveel uithang/reclameborden. We hebben geleerd om veel te vragen, want een theegelegenheid zoeken in een Bazaar is nog moeilijker! Maar goed, zo kwamen we bij een locale ontbijtgelegenheid voor een omelet, brood en een sapje en hadden we een leuk uitzicht op de straat. Zo werden we langzaam wakker en verzamelden we de moed om in deze hitte de stad te gaan verkennen. Maar daar heeft het volk zelf ook over nagedacht, niet voor niks dat de oude stad grotendeels uit bazaar en nogeens bazaar bestaat en daar was het ook voor ons goed uit te houden. Zoals in de boeken beschreven wordt, kan ik mij voorstellen dat dit de mooiste bazaar van Iran is; heel sfeervol in een mooie omgeving. Nadat we wat rondgewandeld hadden en ons ogen vooral vielen op de Arabieren en Nomaden vrouwen, die we hier voor het eerst zagen, hebben we een mooi theehuis gevonden. Deze was heel sfeervol ingericht en er kwamen vooral moderne locals (te herkennen aan pashmina hoofddoeken en een pleister op hun neus van de neusoperatie) . Hier hebben wij voor het eerst rozenwater gedronken en dat was nog heel lekker ook. Van de prijzen krijgen we nog steeds geen hoogte. We bevinden ons ook niet in een derdewereldland, maar een dollar voor een glas rozenwater of potje thee vind ik nog steeds niet goedkoop voor hier. Wel kan ik me voorstellen dat zo’n plek als deze populair is en andere prijzen hanteert. Maar goed dat mag de pret niet drukken en wij genoten van de sfeer. Iran is heel sfeervol en kan het nu al iedereen aanraden als vakantieland. De persische sfeer zorgt voor sfeer, het heeft ook iets weg van India. Ik vraag me af hoeveel ‘sfeer’ we in de komende landen zullen treffen en hoe de mensen daar op ons zullen reageren en hoe gemakkelijk we contact gaan krijgen. Ik denk dat we Iran nog wel zullen gaan missen. Al worden we ondertussen wel een beetje moe van het ‘where are you from’, ‘hello mister’. Na voor onszelf nog een souvernietje te hebben gekocht op de bazaar gingen we op weg naar de Vrijdagmoskee. Een politieman die weer zo vriendelijk was, wees ons de weg. Onze wegen werden direct gescheiden, maar eenmaal bij de vrouweningang werd ik geweigerd en verwezen naar een loket voor een  ‘chador’. Op zich allemaal niet zo erg, maar ik had het al zo warm! En het is een heel gedoe, je doeken goed houden, je spullen vasthouden en je schoenen steeds weer aan en uit doen, ik had het daarmee op een gegeven moment ook wel gehad en om 2 uur besloten wij ook siesta te gaan houden. De Vrijdagmoskee was echter heel indrukwekkend en zo jammer dat we er geen foto’s mochten nemen. De moskeeën en de tegels zijn in Shiraz weer heel anders dan in Esfahan; veel meer met bloemen en pasteltinten met donkerblauw. Deze moskee leek wel een paleis met zijn houten veranda ervoor. Binnenin werden onze wegen wederom gescheiden en heb ik het vrouwen gedeelte van de tombe bewonderd. Ik stond perplex van al het goud en glitter, de muren tot aan het plafond met spiegeltjes die glinsterden; schitterend! In het hotel hebben we lekker relaxed en in onze boeken over Iran gelezen. Ik schrok toen het al vijf uur was, want ik wilde nog graag naar één moskee, die deze middag dicht was. In de gids stond ‘de meeste elegante van Zuid-Iran’, die wilde ik nog niet overslaan. Onze hotelbaas belde nog even voor ons en de moskee bleek nog net open, dus besloten we met de taxi er naar toe te gaan. Onze eerste gevoel was teleurstelling ’was dit het’, maar na er een tijd rondgelopen en gezeten te hebben, gingen we deze moskee steeds meer waarderen om inderdaad zijn elegantie, elk detail was bewerkt of geschilderd of uit hout gesneden of van glas-in-lood. Het was er rustig en sfeer en had een zeer vriendelijke uitstraling en de zon nam langzamerhand in sterkte af, zodat wij weer lopend richting de stad konden op zoek naar eten. We genoten wederom van de sfeer op de straat en in de bazaar. Overal waar we een tel blijven stil staan om het onbekende eten of drinken te bekijken, krijgen we het meteen aangeboden. Zelf het brood kregen we gratis mee, maar moest eerst nog door Max op een rekje uitgelegd worden om of te koelen en dus te kunnen vervoeren. Na het eten nog een heerlijk verse meloensap en terug naar het hotel. We hebben inmiddels Shiraz ook leren waarderen om haar eigen charme en schoonheid en dat maakt deze rit naar het zuiden toch echt wel de moeite waard. Wel een stuk warmer dan Esfahan en minder water; de rivier in Shiraz stond helemaal droog en daar hadden ze nu maar een extra weg van gemaakt.