Max en Eveline op weg

Esfahan, IR, 27 mei 2010 
Etappe 23,150 km N 32˚38.775 O 51˚42.102, hoogte 1630 m

Vandaag werden we toch onverwachts geconfronteerd met het feit, dat wij hier niet met een georganiseerde reis, vakantie aan het vieren zijn, we moesten door in verband met onze planning, maar maar dit keer stonden we als ‘overlander’ voor een nieuwe uitdaging...

Today we were unexpectedly confronted with the fact that we are travelling with an organized tour to enjoy our holiday. In our original plan we had to leave Esfahan today, but this time we had a new challenge (as overlander) .. 

Voor het eerst hebben we de wekker gezet om 5.15, om voor de hitte van de middag in Persepolis aan te kunnen komen en vroeg in de middag in Shiraz. Wij wilden goed voorbereid aan deze lange reisdag beginnen en met een volle tank Esfahan verlaten. Eenmaal aangekomen bij een tankstation, bleken onze dieselkaarten niet meer te werken. We zouden alle liters al gebruikt hebben, maar volgens ons was dat onmogelijk. Ons farsi is echter nog niet goed genoeg om in discussie te gaan en nadat we werden verwezen naar een andere benzinepomp hebben ze de tank met hun kaart (alsof dat een goede service van hun was) volgegooid. Tot onze stomme verbazing moesten we 20 dollar in plaats van het, inmiddels vertrouwde, bedrag van 2 dollar. Maar ja ook daar konden we uiteindelijk niks anders mee dan betalen en lichtelijk gefrusteerd Esfahan achter ons laten. De auto begon echter al vrij snel te ploffen en witte rook in plaats van onze vertrouwde zwarte rook uit te stoten. We vonden het raar, omdat de auto twee dagen had stilgestaan en we daarvoor nog geen problemen hadden. We keken elkaar vragend aan: ‘ze hebben er toch geen benzine ingedaan?’. Nee, dat kan toch niet dat woord kennen we in het farsi en we hebben nog naar onze dieselsticker (in 5 talen) gewezen en dan zou de auto er ook mee stoppen. Max vertrouwde het niet en stopte bij het eerst volgende tankstation om de auto te checken en nu ruim 18 uur slapen we wederom in Esfahan en dus niet zoals gepland in Shiraz.
De jongens van het tankstation kwamen direct vragen of we een probleem hadden en of ze konden kijken. Eén van de jongens (1) was monteur in het leger en die zou er wel even naar kijken, maar toen hij moest bekennen weinig ervaring te hebben met dieselmotoren, belde Moshen (een andere jongen) zijn vader. Deze automonteur (2) kwam binnen een half uur en heeft ook zijn best gedaan om het probleem te vinden, maar ook zonder resultaat. Hij stelde voor dat wij met zijn zoon Moshen en Reza naar een bepaalde garage zouden gaan, was het niet dat deze jongens op het tankstation moeten werken tijdens hun militaire dienstplicht en niet zonder toestemming het terrein mogen verlaten, dus werd hun baas gebeld. Hun baas en later nog een hoge pief uit het leger arriveerden weer een half uur later en gaf de jongens toestemming om vandaag ons te helpen. Wat ontzettend aardig weer. Vervolgens reden we met z’n vieren naar de andere kant van de stad, waar een straat was vol automonteurs en zeer primitieve garages. Max ging met twee oude mannen (3 en 4) aan de slag en belde nog even met onze expert Ad in Nederland en ik werd bij andere mannen gezet om vragen te beantwoorden over Nederland. De inmiddels bekende riedel over trouwen, werk, geld, geloof enz. enz. Zij waren erg openhartig en spraken goed Engels, dus het was zeker interessant, maar ja ik hoopte net als Max dat ze het probleem van de auto konden vinden en repareren, maar daarentegen werden we ruim een uur later doorverwezen naar de expert van Esfahan. Kortom na weer een lange rit naar de andere kant van de stad, was weer een zeer vriendelijke man (5) die voor ons klaar stond en de inmiddels lekkende bezine / dieselslang kon repareren, maar dat was een bijkomend probleem, waarschijnlijk door de vorige monteurs niet goed teruggeplaatst. De tijd begon te dringen; het was inmiddels donderdagmiddag en dan begint hun weekendgevoel. Zij zijn ook nog eens op vrijdag vrij, dat kwam nu dus heel slecht uit. De automonteur zei dat hij een vermoeden had wat het probleem was en als we zondag terug zouden komen, zou hij het waarschijnlijk in twee dagen kunnen maken. De moed begon ons in de schoenen te zakken, daar ging niet alleen onze planning, we zouden Shiraz moeten overslaan en dat terwijl we nog geen zekerheid hebben van het probleem en o ja het kon wel 300 dollar gaan kosten. Ik was inmiddels in de schaduw verder gaan lezen in mijn toepasselijk boek over Esfahan en ondertussen liet ik Max nog één keer aan de mannen vragen of er toch echt niet iemand in Esfahan beschikbaar en capabel is om het probleen zaterdag of nog liever vrijdag te fixen?? De enige die hij kon bedenken was zijn gepensioneerde opa, die 60 jaar als automonteur heeft gewerkt, maar minimaal een uur nodig zou hebben om van zijn land naar de stad te komen en de garage van hem en zijn zoon de auto te bekijken en nog voordat we konden antwoorden werd hij gebeld en was het geregeld. Het was inmiddels 2 uur en we hadden het ondertussen vrij warm en kregen honger, dus stelden Mohsen en Reza voor om ergens te gaan lunchen. Dat ergens was, weer aan de andere kant van de stad, maar we kwamen bij een zeer leuke luchplek, waar veel locals zaten te eten en wij op kebab werden getrakeerd. Als toetje hadden we een plakkerige gele pudding, die bestond onder andere uit de nek van een koe (dat is het enige wat ik onthouden heb). Ondertussen waren wij onze opties af aan het gaan, toch 5 dagen langer in Esfahan blijven, maar dan moesten we ons daarna nog haasten richting de grens, of die dagen gebruiken om met de bus of het vliegtuig naar Shiraz te gaan, maar dat voelde ook niet alsof dat bij onze reis hoorde. Kortom we besloten de diagnose van Mohsen z’n opa af te wachten en dan te beslissen wat te doen en ook nog een keer met Ad en Sebastiaan (onze agent in Iran) te overleggen.
Na het eten dus op weg naar opa (6), om als onze laatse hoop naar de auto te kijken. Sebastiaan had inmiddels ook nog een adresje voor ons als dit niet zou lukken, we kregen weer iets meer hoop. Ik werd weer op afstand op een stoel geplaatst en kon dus weer verder in mijn boek lezen, terwijl Max met de mannen in de smeerboel aan het werk gaan, maar wat een vriendelijke jongen mannen en niet te vergeten opa, die zoveel tijd en energie aan ons besteden. Ik heb er gewoon geen woorden voor. Nadat er weer van alles onder de motorkap gebeurd was, bekroop ons toch weer het gevoel dat er iets mis moet zijn gegaan bij dat tankstation, omdat we daarvoor helemaal geen problemen hadden. Inmiddels hadden we via deze jongens vernomen dat er nog wel een tegoed op onze dieselkaarten staat en dat we veel te veel hebben betaald. Wat zijn we dan toch besodemieterd en misschien niet alleen met geld, maar ook met hele slechte brandstof!? Een geheel nieuwe ervaring na al die zeer verrassend aangename ontmoetingen met alle Iranezen tot nu toe.
Uiteindelijk werd er op advies van Max om 18 uur de diesel eruit gepompt (alles liep op straat, maar ach wat maakt het uit...) en gingen we proefrijden met een nieuwe liter diesel van opa en dat ging direct beter.

Het lijkt erop dat we zeer slechte kwaliteit diesel hebben gekregen die vermengd was met water.
We bedankten opa zeer vriendelijk en we mochten hem absoluut niet betalen voor zijn twee uur zweten. Met de jongens zijn we toen teruggegaan naar het tankstation, waar wij elkaar, inmiddeld 12 uur eerder, ontmoet hadden en werd zowel onze tank als onze jerrycans gratis volgegooid met diesel. De beste die erzou zijn in Iran J, omdat we ons op terrein van de overheid bevonden. Nadat we afscheid hadden genomen van Mohsen hebben we Reza thuisgebracht en koffie gedronken met zijn familie, waarna zij ons bij een hotel in de buurt hebben ondergebracht en waar wij opnieuw onze plannen zullen gaan bijstellen.     
We zullen goed slapen vannacht. Max helemaal, niet alleen omdat hij hard gewerkt heeft vandaag, maar net ook nog eens de complimenten van belboy kreeg! Ik heb vandaag weer complimenten gekregen dat ik een hoofddoek wil dragen en mij goed aanpas, wel vinden ze het raar dat de Iraanse meiden zoveel make-up dragen en ik niet... Net besloten om toch een nieuwe poging te wagen. Op naar Shiraz!