Max en Eveline op weg

Masuleh, IR, 22 mei 2010
Etappe 20, 163 km N 37˚09.250 O 48˚59.296, Hoogte 994 m

Vandaag hebben we nog een lange tijd bij osn gastgezin rondgehangen, we wilden wel weg, maar ook weer niet. De auto moest nog even nagekeken worden en wij besloten te overnachten in Masuleh en dat was ongeveer 200 km rijden, dus we hadden wel wat speling. Wat hebben wij genoten van hun gastvrije, behulpzame en vriendelijke ontvangst. Wij hebben niet alleen hun leven en cultuur iets beter leren kennen, ik denk dat we nu ook vrij goed geacclimatiseerd zijn.

Today we enjoyed our stay at our family's place. When the car was checked we decided to stay the night in Masuleh. Because we only had to drive 200 km today, we were not in a hurry and could relax. We really enjoyed the hospitality of Jassar and his wife: very helpful and friendly.  I think we are now pretty well acclimatized.

Op onze vraag waarom toch iedere auto met zijn lichtend knipperd en iedereen lacht of zwaait wanneer wij voorbijkomen, wordt er duidelijk geantwoord dat wij zeer welkom zijn in Iran en dat iedereen wil laten weten dat ze onze komst waarderen en dat zij willen dat we met een positief beeld het land verlaten. Hun huis was vlakbij de zee, dus hebben we nog een wandeling langs de Kaspische Zee gemaakt. Een leeg strand, met veel vuil er op helaas en geen boten. Dat zou er bij ons toch wel anders uitzien. Wel liepen er natuurlijk koeien, waterbuffels en schapen. De kaviaar die hier uit de zee komt, zie je echters nergens, omdat deze direct wordt geëxporteerd naar het Westen. Via de kiwiplantages liepen we terug en vertelde Jassar over hun vriendelijke huisslang,  gelukkig had ik die nog niet gezien... Max wilde toch nog wat geluiden rondom de auto verklaard hebben en aangezien de buurman een monteur is, werd hij er even bijgehaald en samen hebben zij het één-en-ander wat losgetrild was op en onder de auto weer kunnen vastzetten. Nadat we nog een lekkere lunch (rijst met bonen, kip en salade) en diverse nuttige reistips hadden gekregen, was het toch echt tijd om afscheid te nemen. Via de rijst- en later ook theevelden vervolgende wij onze reis de bergen in naar Masuleh. Het weer sloeg ook vandaag weer om en zo kwamen we in de mist bij ons hotel aan. De prijs van de Lonely Planet was inmiddels verdubbeld, maar zoveel keus hadden we niet, dus gingen we akkoord. Er bleek geen bank te zijn dus ons laatste geld (8 dollar in Iraans geld) legde bij een restaurant neer, waarvoor zij een avondmaal voor ons bereid hebben.