Max en Eveline op weg

Choobar, IR, 21 mei 2010
Etappe 19, 138 km N 38˚10.545 O 48˚53.725, Hoogte 7 m

Nadat we ’s ochtends nog wat gelezen en gecomputerd hebben, besloten we toch te gaan gaan rijden en na ongeveer 200 km op zoek te gaan naar een hotelletje op campingplaats. We hebben onze reisplannen voor Iran opnieuw doorgenomen en een mooie planning gemaakt, maar voordat we er erg in hadden zaten we een paar kilometers verderop bij een Iraanse familie thuis... , waar we ook bleven slapen.

After we worked on our website in the morning, we decided to start driving for approximately 200 km and then to search for a hotel at the campground. But before we knew, we were invited at an Iranian family ... 

Het mooie, maar tegelijkertijd ook het lastige, aan deze manier van reizen is dat je alle kanten op kan, maar we moeten keuzes maken om weer op tijd aan de grens van het volgende land te staan of eind september weer terug te zijn. We hebben nu al door dat Iran zoveel te bieden heeft, dat je alleen in Iran ook al maanden kan rondreizen. Maar goed wij reden dus van Ardabil, langs de grens met Azerbeidjan, de bergen uit naar de Kaspische Zee. Het was vrijdag en dat is de vrije dag in Iran en dat hebben we gemerkt, want stapvoets reden we naar beneden langs tientallen of honderden Iranezen die aan het picknicken waren met de hele familie of met vriendinnen en vrienden. Degene die een auto hebben zetten de auto langs de kant,leggen hun perzisch tapijtje uit, zetten hun neonkleurige koepeltent op en zetten een ketel water op een gasstelletje. Erg grappig om te zien, maar voor Max en de auto erg zwaar qua rijden. Eenmaal aan de kust werden we beloond met fraaie rijstvelden. Ik vond het zo mooi dat ik het zonde vond om er zo langs te rijden, maar je kon ook niet echt ergens stoppen: voor een eigen picknick bijvoorbeeld. In het eerst volgende dorpje besloten we bij een supermarktje in ieder geval iets te eten in te slaan, maar voordat we konden uitstappen kreeg Max een mobiele telefoon in zijn hand geduwd. Aan de lijn een vriendelijke Engels sprekende Iranees die begon over couchsurfing en ons graag gratis zijn bank (lees: perzisch tapijt) wilde aanbieden voor de nacht. Het klonk zo goed, dat we besloten op zijn aanbod in te gaan. Hij was nog niet in het dorp en dus werden we ondertussen opgevangen in het café van zijn broertje, waar we thee kregen en uitzicht hadden op de lokale waterpijp-rokende jongeren uit het dorp. Na een korte indroductie nam Jassar ons met de plaatselijke ambtenaar van de burgelijke stand mee de bergen voor een mooi uitzicht over de rijstvelden en de zee. Tja en wat antwoord je dan direct op de eerste vraag of we getrouwd zijn? We kunnen kiezen voor de makkelijke weg en dan zeg je ja en ben je van de vragen of of zoals nu heb je de tijd en kan de ander goed Engels en is oprecht geinteresseerd in onze cultuur en dan zeggen we nee. Dus daarna spraken we nog lang na over het vriend en vriendin kunnen en mogen zijn in Nederland en er volgenden nog vele persoonlijke of religieuze vragen. Eenmaal op de top moesten we nog even langs een paar bijenkorfen om mooie fotos’s te kunnen maken, al werkte het weer niet zo mee en nog erger werd ik pijnlijk gestoken door een bij. Gelukkig duurde de pijn maar even en konden we weer lachend ingaan op de uitnodiging van de vriendelijke ambtenaar om bij zijn familie thuis, waar zij nog nooit een buitenlander hadden gezien, een kopje thee te komen drinken.  Overal tapijten op de grond en kussens tegen de muur om tegenaan te zitten. Onze stroopwafels en windmolentjes voor de kinderen werden met dank aangenomen en wij weer verder op pad konden met Jasser. Zijn vrouw moest nog opgehaald worden bij haar familie een dorp verderop. Hij heeft geen auto, dus zou dat liftend moeten gaan doen en besloten wij dus toch om mee te gaan naar de familie. Die natuurlijk al zeer gespannen op ons zaten te wachten. Daar zaten we tussen de jongeren. Max sprak met de jongens over voetbal en ik liet de meiden foto’s van Nederland en familie zien. Toen wij een foto gingen maken, was het gedaan met de ruste en moesten wij met iedereen op de foto (die zij maakte met hun mobiele telefoon). Na wat lokale zoetigheden te hebben geproefd gingen we met Jassar en zijn vrouw mee naar huis, maar er moest eerst nog vers brood gehaald worden in het dorp. Een echte Iraanse gewoonte, dus dat duurde wel even. Het hele dorp is ondertussen van ons bezoek op de hoogte en eenmaal thuis liet Jassar trots zijn gastenboek zien met verhalen van mensen uit Nederland, Duitsland, Zwitserland en Australie. Ons avondeten bestond dus uit vers brood (plat en rond) met yoghurt en verse salade uit de tuin (radijs, peterselie, koriander,  enz en dat alles inclusief blad werd opgegeten). Nadat we nog lang gezellig hebben zitten kletsen op de grond van hun veranda, werden er twee matrasjes en kussens op de tapijten gelegd in één van hun kamers en daar mochten wij gratis bij een Iraanse familie overnachten... wat een bijzondere ervaring!