Max en Eveline op weg

Ardabil, IR, 20 mei 2010
Etappe 18, 375 km N 38˚13.557 O 48˚16.626, Hoogte 1371 m

Na een lange en goede nachtrust reden we weg vanuit de parking van het hotel waar de auto toch net niet helemaal paste. Met een kleine schade aan het zeil van de daktent zijn we op zoek gegaan naar de Blauwe Moskee in de stad, voordat we deze grote drukke stad achter ons lieten en op weg gingen naar onze tweede hotelovernachting in Ardabil: een iets kleinere plaats zo’n 200 km de bergen in richting de Kaspische Zee.

After a long and good sleep we drove away from the car park from the hotel where the car did not quite fit. With a little damage to the fabric of the roof tent, we went looking for the Blue Mosque in the city, before we wanted to leave the big city and head for our second hotel stay in Ardabil, a slightly smaller place about 200 km to the North-East into the mountains towards the Caspian Sea.

Ik had al iets gezegd over een de chaos hier in het verkeer. Voor degene die India kennen qua verkeer, zoiets zeg maar, maar dan meer auto’s en minder dieren op de weg. Enerzijds is het hier een kunst om zonder schade door het verkeer te komen en anderzijds is het een kunst om hier de weg te vinden door het Farsi schrift op de borden en lang niet altijd in westerse schrift eronder. Dit heeft ons doen we besluiten de taken hier in Iran iets strakker te verdelen: Max gaat zijn rijbekwaamheid hier in het verkeer verder ontwikkelen en ik mijn bekwaamheid in het vlot ontcijferen en snel herkennen van straat- en plaatsnamen in het Farsi en GPS lezen (zonder detailkaarten van Iran). We hebben nog iets meer tijd nodig...want we waren net voorbij de Blauwe Moskee toen we eenmaal de weg gingen vragen en aangezien het zo druk was besloten we maar om op weg te gaan naar Ardabilin inplaats van de hele stad weer door te rijden (allemaal éénrichtingsverkeer) voor die moskee: we zullen er vast nog wel een paar zien. Door de bergen reden we richting Ardabil. De wegen zijn tot nu toe erg goed in Iran. Toen we in een plaatsje een tussenstop maakten was het wel duidelijk dat zij nooit een toerist hebben gezien. Zij wisten niet zo goed wat ze met ons moesten en wij niet met hun. Het voelt allemaal nog wat onwennig, niet onvriendelijk, maar we zijn nog niet helemaal Iran geacclimatiseerd zeg maar. Qua kleding hebben ik mij aangepast door een lange broek en dichte schoenen te dragen, daarboven een extra lange (niet gedetailleerde of doorzichtige) tuniek en band over mijn haar met een pasmina sjaal eroverheen. In Tabriz waren de vrouwen zeer verschillende gekleed; de meesten wel in een zwarte chador (lees: zwart laken, die je onder de kin vasthoudt en dit draag je dan over je lange kleding en hoofddoek), maar er waren ook vrij veel vrouwen bij wie je hun haar kon zien. Dus ik had vandaag al besloten mijn haarband weg te laten onder mijn hoofddoek, waardoor mijn blonde haren tevoorschijn komen, dat was voor dit conservatieve dorp misschien toch niet zo’n goed idee. Maar goed, wij hebben daar wat drinken en koekjes gekocht en vonden het niet heel goedkoop en we moeten ook nog wennen aan het geld. 12.000 Iraans Reaal is ongeveer 1 euro, maar zij praten weer vaak in Toman, weer een andere eenheid, dat kan nog weleens verwarrend zijn. Eenmaal in Ardabil hebben we ons hotel kunnen de vinden. Het beste hotel van de stad (300.000 inwoners), maar wel vergaande glorie en zeer leeg. Toch konden wij onze balzaal wel waarderen voor één nacht, maar toen we de prijs hoorden voor nog een nacht, hebben we besloten ons verblijf daar niet te gaan verlengen. Dat waren we wel even van plan om wat bij te kunnen komen en te acclimatiseren, maar hopelijk doet deze anderhalve dag ons ook al goed. Er was wel internet, dus dat was wel een fijne bijkomstigheid. Wij hebben 4 hotelovernachtingen geboekt in Iran (Tabriz, Ardabil, en 2x Mashad) vanuit Nederland: dit is nodig omeen uitnodigingsbrief te krijgen, die vervolgens weer noodzakelijk was voor ons visum. ’s Avonds de plaats in gegaan op zoek naar het aanbevolen restaurant  uit de Lonely Planet, maar die was dicht en dus  op zoek naar de tweede, maar die ging net dicht. Toen wij wegliepen kwamen ze toch achter ons aan en hebben ze nog wat te eten voor ons gemaakt en dat met een cola kosten samen 11 dollar en dat vind ik niet heel goedkoop voor hier, maar omdat we nog geen referentiekader hebben is het lastig in te schatten of het kloptof dat we worden afgezet en dat maakt ons ook nog wat onzeker. En dat dus naast het lopen en eten met een hoofddoek, die ik nog steeds continue aan het goed zetten ben.