Max en Eveline op weg

Tabriz, IR, 19 mei 2010
Etappe 17, 570 km N 38˚04.324 O 46˚14.444, Hoogte 1538m

Na een letterlijk stormachtige en regenachtige nacht, stonden we weer vroeg op, maar niet zo uitgeslapen als we hadden gewild. We leven de afgelopen dagen niet geheel volgens de tijd en hebben soms wat onduidelijkheden hoe laat het nou is. Ja, hoe moeilijk kan het zijn, maar goed zo blijken we om 7.30 al klaar om te vertrekken. Maar de restauranteigenaar, lag nog met zijn personeel op de grond te slapen in het restaurant en zij werden niet wakker van ons geklop. Dus hebben we wat geld voor de deur onder een steen gelegd voor het eten en drinken en vertrokken we richting grens van Iran. Toch wel spannend hoe dat precies zou gaan en hoe laat we uiteindelijk in Tabriz in ons reeds geboekte hotel zouden aankomen...

After a stormy and rainy night, we got up very early. We were not as fit as usual. The restaurant owner, and his staaf, were still a sleep in the restaurant, so put our money at the doorstep and left to the border of Iran. Yes it was an exciting day for us, because we didn't know what to expect exactly at the border.It took a very long time before we could check in in our hotel in Tabriz.

Deze frisse morgen vervolgde onze route langs het Van meer, die er onder deze omstandigheden toch iets minder aantrekkelijk uitzag en daarna gingen we de bergen in en reden we al parrallel met de grens van Iran. Dat was ook de merken aan het aan controleposten langs de weg en op de heuvels. We reden door een lavalandschap, welke nog deels bedekt was met sneeuw. De middelste grensovergang bij Van die wij hadden willen nemen, bleek niet betrouwbaar en vermoedelijk alleen voor de trein open te zijn. Vandaag geen tijd om iets te kunnen gokken, dus vertrokken we naar de noordelijke grensovergang Dogubeyazyt. Het asfalt hield in deze plaats direct op en rijdens door alle kuilen en tussen allerlei marktkarren met vis en fruit zochten wij de weg naar het imposante Ishakpasha Sarayi. Toen we daar eenmaal aankwamen rijden stopte een touringcar met allemaal zwaaiende mensen. Het was de groep Turkse toeristen van gisteren op de boot! De zon was ondertussen weer tevoorschijn gekomen en na deze laatste toeristische stop in Turkije, gingen we dat toch echt het land verlaten en dat duurde nog langer dan we verwacht hadden. Ik had mij ondertussen al omgekleed. Dat houdt in: lange broek, dichte schoenen, tuniek met lange mouwen en een haarband met sjaal op mijn hoofd: geen blonde haren meer te zien!
Eerst kwam er een man die maar geld wilde wisselen en als allerlei problemen ging aanpraten, toen moesten wij in een langere rij staan om een stempel in ons paspoort te krijgen om Turkije verlaten te hebben en toen kwam er nog een mannetje op ons af die ons meenam naar nog een kantoortje, waar die medewerker net aan het lunchen was, voor de stempel in mijn paspoort dat de auto ook het land verlaten heeft en dat duurde wel even en toen kwam de hele ‘procedure’ bij de Iraanse grens nog. Het hek ging open en we moesten de auto parkeren. Wijzelf moesten met al onze papieren naar de terminal om als eerste bij de dokter onze temperatuur te laten meten! Pff we mochten door met onze 36 nog wat. Ook hier kwam er direct weer een mannetje op ons af die onze vriend was en ons wel zou helpen. Hij drong voor in de rij lange mensen om ons paspoort te laten stempelen, dat ging goed en vervolgens werden we van kantoortje naar kantoortje (lees van het kastje naar de muur) gesleept en werd er overal in onze documenten gekeken, soms gestempeld en er werd altijd wat geld onder tafel doorgeschoven. Het laatste was de check van de auto en dat viel erg mee want we kregen meteen een stempel en we mochten door (lees: twee uur later). Maar goed we bleken nog één slagboom te moeten passeren en ons mannetje nam ons mee naar een bureautje om geld te storten voor een dieselkaart. Alleen vrachtwagenchauffeurs kunnen diesel tanken in Iran en elke buitenlandse bus/vrachtwagenchauffeur moet dus voor een paar honderd dollar een dieselkaart aanschaffen, maar wij wilden die niet en in het land via de lokale tankende vrachtwagenchauffeurs onze diesel regelen en dus liepen we weg. Toen kwam nog een man voor een Iraanse verzekering, oke ze rijden als gekken in Iran hebben we gehoord, maar wat heeft zo’n verzekering nou voor een waarde, als buitenlander trek je toch altijd aan het korste einde. De prijs was niet hoog, dus toch maar gedaan en op het momente of ik alles wilde checken kreeg in een formulier in het Farsi onder mijn neus om te tekenen! Na enige moeite kreeg ik iets van uitleg, maar het blijft behelpen. Konden we nu dan eindelijk door die laatste slagboom het land in? Nee, dus! Het mannetje van de dieselkaart kwam even buurten bij het mannetje van de slagboom en ja hoor de slagboom zou pas opengaan als we een dieselkaart kochten. Ondertussen waren we ruim een uur verder, was het vrij warm, waren we een interessant object voor iedereen om ons heen en werkte iedereen onder één hoedje en dus kochten wij zo’n kaart. 250 dollar voor 300 liter diesel: voor Nederlandse begrippen niet duur, voor Iraanse locals helaas wel. Maar goed nu mochten we dan eindelijk het land in, moe van deze dag en het gedoe met al die mannetjes. Ik noem ze zo, omdat je geen idee hebt wie ze zijn, waarvan ze zijn, geen uniform dragen of wat dan ook en toch kan je er niet omheen. Wij hadden echter nog 300 km af te leggen. Gelukkig waren de wegen goed, op alle drempels in de dorpjes na dan. We kijken stil vanuit de auto onze ogen uit. We voelden ons direct in een nieuw land, bakstenen ‘huisjes’ langs de weg, vrouwen in zwarte chadoren, we moesten nog even wennen merkte ik en we waren ook moe. Eenmaal in Tabriz was het donker en een ontzettende chaos in de stad qua verkeer. Toch hebben we relatief snel ons hotel gevonden, onze auto binnen (paste net) kunnen parkeren en zijn wij al heel snel in slaap gevallen...