Max en Eveline op weg

Karadut, TR, 16 mei 2010
Etappe 14, 426 km N 37˚ 55.149 O 38˚ 48.716, Hoogte 836 m

Ik had gisteren een bord gezien met daarop een tankstation met internet, dus dat is het eerste waar we naar op zoek gingen, omdat we gisteren weer ons logboek hadden bijgewerkt en zelf ook benieuwd waren naar nieuwe posts. Tankstation gevonden, maar internet kregen we maar niet aan de praat. Terwijl ik de geinteresseerde Turkse jongeren om onze auto tekst en uitleg gaf over onze reis en Nederland, zat Max ondertussen op de stoel van de tankstationhouder zelf. We mochten even achter zijn computer internetten. Daar waren we erg dankbaar om, maar goed na nog een bakje koffie moesten we door, want we hadden een vrij lange reisdag voor de boeg richting Nemrut. Een tocht met wederom zeer afwisselend landschap, maar vooral ook afwisselende wegen.

Met dat laatste bedoel ik, dat je het ene moment op een nieuwe vierbaansweg rijdt en dan opeens weer op grind met kuilen of achter een tractor, omdat daar de snelweg nog gemaakt moet worden en dat dan door de bergen, met schitterende vergezichten, maar ’s middags toen we een tussenstop ging maken in Kahramanmaras, was de temperatuur inmiddels opgelopen tot 33 graden en had ik het wel even gehad en parkeerde de auto maar ergens in de stad. Deze 150 km voelde wel als 300 km en om zelf weer even bij te tanken gingen we iets eten waar deze stad zo bekend om is en zijn naam (maras) betekent: ijs. Verder nog wat rondgelopen op de bazaar, altijd leuk en je ziet altijd weer iets nieuws, maar de stad zelf was erg groot, druk, warm en benauwd; vonden wij niet zo heel bijzonder. Dus een uurtje later zette Max de reis weer voort en probeerde ik met behulp van onze GPS de stad uit te komen, dat lukt normaal best aardig, nu in twee keer. In de loop van de mddag tikten we de eerste 5000 km af van onze reis.  Maar goed, we begonnen vandaag met een tankstation en daar stonden we aan het eind van de dag weer, maar dan in Katha. Dit keer om te tanken, ondanks het legen van onze jerrycans, moeten we helaas toch nog weer tanken in Turkije. Turkse tankstation lijken allemaal op elkaar, van veraf ziet het er redelijk modern uit, in het kantoortje staat echter alleen een bureau voor de baas met een kassa en een sofa, voor de familie,vrienden van de baas of de klanten. Wij kregen, bijna vanzelfsprekend inmiddelds, thee aangeboden en mochten nu eens zelf op de sofa zitten. Toen we een hoge drukspuit zagen liggen, konden we ons niet inhouden om te vragen of onze Laro een ‘dus’ (douche) mocht, ze begonnen erg te lachen. Eindelijk dat we eens een verstaanbaar woord konden uitwisselen en ja hoor, alles werd in gang gezet en voor mij een stoel erbij (in de hitte) om met een jaloerse blik naar die frisse (helaas vrij harde) straal te kijken. Opvallend aan Turkse steden en dorpen, is niet alleen de bazaar, de moskee (en, meestal zijn het er meerdere, die ook weer niet allemaal gebruikt worden maar wel ooit gebouwd zijn), maar van ver zie je al de inmens grote Turkse vlag wapperen, in Nederland zie ik dat niet voor me. Verder springen kinderen in de houding langs de weg wanneer wij met onze auto langsrijden, zowel in de stad als op het platteland. En langs de weg, of het nou een kleine of de snelweg is, zie je bijna de hele dag koeien en schapen ‘uitgelaten’ worden door hun bass of bazin lopend of op een ezel of paard. Dat blijft leuk om te zien, maar goed ook wij moeten eten en dus nog maar even een buurtsuper ingelopen, waar ze ons van alles wilde aanpraten (dat is ook aardig gelukt) en met wat hulp van de Engels sprekende dochter kwamen we een eind. Lastig om groenten te vinden, iedere keer zien we tomaten, uien, komkommers, aubergines en pepers, dus daar gaan we wel weer wat van maken. Het was al zes uur geweest en wij moetsen nog richting Mount Nemrut voor een camping (gelukkig had ik coordinaten van Alexandra gekregen) en een uur laten stonden we als enige gast op een ‘boerencamping’. Wij op een grasveld naast hun huis/koeienstal en daarnaast een verlicht terras waar ze heerlijk voor ons gekookt hebben, tja het was immers al laat.