Max en Eveline op weg

Klik op 'read more' voor meer info over de reeds door ons bezochte plaatsen in Turkije.

Afyon

Afyon was een belangrijke plaats op de karavaanroute van de Egeïsche kust naar Konya. Vroeger heette de stad AfyonKarahisar, (Opium-Zwarte burcht), een naam die ze ontleende aan de oude burcht bovenop de enorme donkere rots die boven de stad uitstijgt en de opium die rond de stad verbouwd werd. De opium wordt gewonnen uit het sap van de Papaver somniferum, in de volksmond ook wel als slaapbol bekend. Nadat deze zijn bladeren heeft laten vallen wordt een inkerving gemaakt in de vuistgrote bol waaruit een melkachtig sap tevoorschijn komt. Nadat het sap van kleur is veranderd en er bruin en rubberachtig uitziet, wordt het van de bol geschraapt. Dit uiteindelijk stroperige, donkere goedje is ruwe opium waaruit in laboratoria de verslavende alkaloïden gedestilleerd kunnen worden. Dit soort laboratoria zijn uiteraard illegaal. De boeren mogen enkel de zaden van de papaver benutten om spijsolie te maken of als maanzaad op broodjes te gebruiken. Hoewel het verbouwen van opium tegenwoordig onder toezicht van de regering staat, is Turkije nog altijd een land dat bekend staat als belangrijk producent en exporteur van verdovende middelen. In Nederlandse politiekringen wordt de Turkse heroïnemaffia als een van de belangrijkste criminele organisaties in Nederland beschouwd.

Legale producten die Afyon exporteerd zijn graan en wol. Dankzij de grote hoeveelheid wol waaraan de stad rijk is, was en is Afyon nog steeds een belangrijk productiecentrum van tapijten.

Verder telt het gebied rond de stad meerdere bronnen die het beste mineraalwater van Turkije leveren. De stad zelf is ook gezegend met enkele van deze spa's.

Geschiedenis
Grote steenblokken van de fundamenten van de middeleeuwse vesting doen vermoeden dat hier de Hittitische burcht Hapanuwa lag. Zeker is dat de stad in tijd der Phrygiërs bestond. Verschillende Phrygische gedenkstenen in de omgeving wijzen hierop. Ten tijde van het Pergameense koninkrijk heette de stad Akroënos. Als erfgenamen van dit koninkrijk kwam Akroënos nadat de laatste Pergameense koning kinderloos was gestorven automatisch aan Rome toe.

Nadat de Byzantijnen de stad op hun beurt weer van de Romeinen geërfd hadden werd de stad door de Seltsjoeken veroverd en uitgebreid. Sultan Aladdin Keykubat (1219-1237) schonk vooral veel aandacht aan de wederopbouw van de burcht, die in zijn huidige staat dan ook voornamelijk uit de Seltsjoekse periode dateert. Nadat de vorsten der Germiyanogullari in de 14e eeuw de dienst in Afyon hadden uitgemaakt viel de stad in 1428 in handen van de Osmanen.

Iznik

Iznik-keramiek is keramiek afkomstig uit de stad Iznik in Turkije, die voor de tijd van het Ottomaanse/Osmaanse Rijk de naamNicaea droeg. De keramische kunst in de stad bereikte zijn hoogtepunt in de 16e en 17e eeuw. Vooral bekend zijn de Iznik-tegels, beschilderde tegels die veel Osmaanse gebouwen in Turkije en andere gebieden die tot het Osmaanse Rijk behoorden sieren. Ook andere vormen van keramiek, zoals serviezen en vazen werden in Iznik geproduceerd. Het gebied produceert ook glas.

Konya

Konya is een stad in het zuidwestelijke deel van Midden-Turkije. Het is de hoofdstad van de gelijknamige provincie Konya. De stad ligt ongeveer 250 kilometer van de Middellandse Zee af, op ongeveer 1000 meter boven zeeniveau. De grootstad-agglomeratie bestaat uit de districten Karatay, Meram en Selçuklu en telde in 2000 830.796 inwoners waarvan 742.690 (Nu 1.050.000) in de stad zelf. Met dit aantal inwoners is Konya de 7e grootste stad van Turkije.
De naam van Konya in het Romeinse Rijk was Iconium. De stad was al vele duizenden jaren eerder bewoond. Niet ver van Konya zijn er nog overblijfselen van Hittitische artefacten, zoals reliëfs.
Na de vernietigende nederlaag die de Byzantijnen leden in de Slag bij Manzikert (Turks: Malazgirt) vestigden Seltsjoekse Turken hetSultanaat van Rûm (het Romeinse Sultanaat) met eerst Iznik (1077-1097) en 20 jaar later Konya (vanaf 1097) als hoofdstad. De stad ontwikkelde zich daarna als een belangrijk islamitisch centrum, met name voor de soefi-beweging.

Konya staat vooral bekend om de dansende derwisjen, die lange tijd achtereen in dezelfde richting blijven draaien. Het Mevlana-museum is aan deze derwisjen gewijd. Tijdens het Ottomaanse Rijk dansten hier al derwisjen. Dit museum, een soort klooster, is genoemd naar de mystieke filosoof en dichter Jalal ad-Din Rumi, de stichter van de orde van de dansende derwisjen. Ook zijn graftombe bevindt zich hier. Om deze reden wordt de stad ook als een heilige plaats beschouwd en is het een soort bedevaartsplaats.

De dansende derwisjen
Na het overlijden van Rumi's vader Celaleddin vestigde Rumi zich in 1240 definitief in Konya. Hier stichtte (later zijn zoon Bahaddin Veled) hij een soefi-orde van religieuze dansers, waarbij hij elementen uit de islam, het christendom en het boeddhisme verenigde. Rumi's klooster had een grote aantrekkingskracht op vele van zijn volgelingen. Zij gaven hem als eretitel Mevlana, 'Onze Gids'. De monniken (derwisjen) noemden zichzelf mevlevi, 'degenen die het pad van de gids volgen'. Een van de belangrijkste regels volgens het leven van de derwisjen was de sema. Tijdens deze rituele dans draaien de monniken, gekleed in de karakteristieke gewaden en taps toelopende fez (hoed), steeds sneller in het rond, waardoor zij in extase raakten en zo hun ziel met het allerhoogste konden verenigen.
Verder is Konya een universiteitsstad, en staan er in de stad zelf en in de regio ook een aantal belangrijke moskeeën.