Bolvadin, TR, 11 mei 2010
Etappe 10, 450 km N 38.. O 31..
Vandaag een zeer mooie en afwisselde route gereden! Zoals ik al schreef kunnen we elk moment bepalen welke weg we nemen, oke de route moet wel enigszins richting het oosten gaan, maar toch is er dan ook keuze genoeg of misschien dus zelfs te veel. De keuze mogelijkheid in de komende landen zal zeker afnemen, dus dat scheelt weer wat tijd. Maar goed vandaag konden we dus kiezen uit een snelle route richting Konya, of voor de ‘sightseeing tour’. We hebben voor het laatste gekozen, dat houdt dan wel in dat je een hele dag onderweg bent, wanneer je ongeveer 400 km wilt afleggen. En wat jullie ook kunnen lezen is dat we tot nu toe iedere dag kamperen en een stuk(je) van onze route afleggen. Ik ben ondertussen niet alleen een geroutineerde kampeerder geworden, maar we zijn vooral vrij efficient geworden in het in– en uitpakken van de tent en het kookgerei.
Vandaag heeft onze kilometerteller de 300.000 km gepasseerd! Voor ons betekent dit, dat we inmiddels 4000 km hebben gereden. Vanochtend dus onze spullen weer ingepakt, dat gaat inmiddels vrij vlot, ook omdat we ’s avonds eigenlijk de auto al in pakken voordat we gaan slapen. ’s Ochtends ontbijten we dan nog even vanaf de motorkap en frissen we ons op en dan kunnen we redelijk bijtijds (tussen 8 en 9 uur) vertrekken. De route begon vandaag bij het meer, waar we de bergen richting het binnenland inreden. Onderweg veel bomen en olijfgaarden, veel bloemen en veel verschillende kleuren groen en in de verte hoge toppen met sneeuw bedekt. Het landschap werd langzamerhand iets kaler en we passeerder meer akkerbouwgrond en boerendorpen. Overal zagen we dan boeren hun producten langs de weg verkopen. Vervolgens werde de omgeving nog kaler, wel nog steeds heuvelachtig, maar ruiger en meer rotsen. Uitgestrekte natuur om ons heen, prachtig en het ook zo het binnenland van Amerika kunnen zijn. We zijn van de weg afgegaan om een heel uit pelgrimsplaatsje Anzini te bekijken, waar de mensen vroeger in de rotsen woonden, erg mooi en authentiek en ondanks dat het in onze gids vermeld stond, was er geen (spoor van) een toerist te vinden. Onze volgende, en langere stop, was in Afyon. De auto konden we voor een euro bewaakt in het centrum parkeren, zodat wij rustig een ijsje konden eten en konden rondstruinen door de oude handelswijken, met vervallen, meer deels mooi geschilderde en alle nog steeds bewoonde huizen en met een mooi uitzicht op het fort en de verschillende minaretten van de stad. Ja, hoeveel kan je er nodig hebben! Wel nog steeds indrukwekkend wanneer het gebed rondgalmt door de stad, iets minder wanneer we er ‘s ochtends om 4 uur van wakker worden. Konya was nog ruim 250 km verderop en het was inmiddels alweer 5 uur, dus besloten we onderweg naar Konya een kampeerterrein te zoeken, maar dat ging deze keer niet zo gemakkelijk en we kregen wat problemen met het koppelen tijdens het rijden. Dus eenmaal Afyon verlaten, besloten in de buurt van een volgende stad te overnachten. Langs de weg zagen we een mooi boerenerf en we besloten gewoon maar te vragen of we één nachtje op het erf mochten kamperen. Best lastig als je geen Turks spreekt en zij geen enkele andere taal, maar het woord kamperen, tent en één nacht hadden ze best begrepen uit ons boekje ‘hoe en wat in het Turks’. Maar goed daar gingen we dus, met heel wat bekijks de tent opzetten en ons avondmaal (lees salade van vers gekochte groenten met een paar plakjes wost en brood) bereiden en toen kwamen zij al snel een glas verse koeienmelk brengen en later weer lenteuitjes van hun land en nog later een pot thee en ja toen kwamen mij met onze stroopwafels voor hun. Erg vriendelijke mensen, maar na het elkaar aanstaren en nauwelijks kunnen communiceren gingen zij toch weer verder met hun werken en werden eerst hun koeien en daarna hun schapen rond onze plek ‘uitgelaten’. Het werd na deze warme dag al sneller frisser en donker, dus om 9 uur lagen we al in onze tent te lezen en gingen we heerlijk vroeg slapen.
